Οτιδήποτε λέγεται και ειπώνεται στο δημόσιο διάλογο έχει κάποια επίδραση που αποτυπώνεται στην φαινομενική επικράτηση και το μονοπώλιο κάποιων απόψεων. Για αυτό και η τεχνική μονόπωλησης της δημόσιας εκφοράς λόγου πάνω σε ένα θέμα ( ή και περισσότερα) ήταν ανέκαθεν μια τεχνική προπαγάνδας που έγινε ολόκληρη μορφή τέχνης. Η εξαφάνιση του αντιπάλου μέσω της εξαφάνισης των θέσεων του ή της υπερπροβολής των δικών σου είναι το δίδιμο αδερφάκι της τέχνης της υποτίμησης, της διακριτικής και κομψής συκοφάντησης αλλά και της χονδροειδεστατης συκοφαντίας και λάσπης . Όλες τους τεχνικές καταπολέμησης του άλλου όχι σε μια αναμέτρηση αρχών και θέσεων αλλά σε απόπειρα δολοφονία προσωπικότητας ή κύρους γενικά (αν μιλάμε για ομαδώσεις ή πολιτικές τάσεις).

Τον τελευταίο καιρό είμαστε μάρτυρες μιας μανιώδους προσπάθειας πολιτισμικού αναθεωρητισμού που εκτείνεται σχεδόν σε όλο το φάσμα και εύρος του αναρχικού αγώνα. Αυτός ο πολιτισμικός αναθεωρητισμός δε θα μπορούσε παρά να εκτείνεται και στο πεδίο των φοιτητικών εκλογών με ένα τρόπο που προσπαθεί να επιβάλει την άποψη ότι κάθε απόπειρα σαμποτάζ των εκλογικών διαδικασιών στις σχολές ισοδυναμεί με καγκουριά, φασιστικές και συμμορίτικες πρακτικές, αντικοινωνικές συμπεριφορές κοινωνικού κανιβαλισμού ( με όλη την επιτηδευμένα αφελή αφαίρεση που έχει αυτή η φράση). Η όλη αυτή προπαγανδιστική σταυροφορία επιχειρεί όχι μόνο να απονομιμοποιήσει ηθικά και πολιτικά μια πρακτική που αποτελεί χρόνια παρακαταθήκη του αναρχικού αγώνα αλλά και να ξεπλύνει τις περιφρουρήσεις των φοιτητικών παρατάξεων που προστατεύουν τις κάλπες , φτάνοντας στο σημείο να ξεπλένει ακόμα και το όποιο επίπεδο βίας μπορεί να ασκήσουν.

Σε αυτό το χώρο δε γεννηθήκαμε όλοι χτες και ούτε είμαστε όλοι κομήτες και ασφαλώς και δεν έχουμε όλοι κοντή μνήμη. Οι αντι-εκλογικές παρεμβάσεις αναρχικών/αντιεξουσιαστικών ομάδων στις σχολές , ακριβώς με το χαρακτήρα της αρπαγής της κάλπης και του εμπρησμού αυτής είναι μια κατοχυρομένη ηθικά και πολιτικά πρακτική του αναρχικού αγώνα για χρόνια ολόκληρα (δεκαετίες βασικά) και ΤΙΠΟΤΑ και ΚΑΝΕΝΑΣ δε θα το αλλάξει αυτό και ούτε μπορεί να το αλλάξει.
Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που στο παρελθόν είχαν προσπαθήσει με πραγματικό κόπο και δουλειά μυρμηγκιού να γειώσουν το ζήτημα του αυτοοργανωμένου συνδικαλισμού και των οριζόντιων αγώνων στις σχολές ξερουν και θυμούνται πολύ καλά τι εστί η σκατίλα των φοιτητικών παρατάξεων κάθε απόχρωσης που προσπαθούσαν πότε να σαμποτάρουν, πότε να καπελώσουν, πότε να συκοφαντήσουν και πότε ακόμα και να καταστείλουν όταν νόμιζαν ότι οι συσχετισμοί το ευνοούν. Τίποτα από αυτά δεν είναι δυνατόν να ξεχαστεί και ούτε θα ξεχαστεί ποτέ. Όπως δε θα ξεχαστεί οτι το παραταξιακό σύμπαν στις σχολές δεν είναι παρά ένας καθρέπτης του μεγαλύτερου κομματικού σύμπαντος της πραγματικής κεντρικής πολιτικής σκήνης. Ακριβώς όπως λειτουργούν τα μητρικά κόμματα στο γενικότερο κοινωνικό πεδίο , οι φοιτητικές παρατάξεις επενδύουν στη δημιουργία ενός άκρως τοξικού πελατειακού συστήματος μέσα στις σχολές το οποίο μόνο σιχαμάρα και αηδία μπορεί να προκαλεί σε κάθε υγειές πολιτικό υποκείμενο αλλά και σε κάθε κριτικά σκεπτόμενο άτομο. Και μόνο το θέαμα των κομματόσκυλων των φοιτητικών παρατάξεων που τη μέρα των εγγραφών στις σχολές κάθε αρχή της σεζόν χυμούν κανονικά πάνω στους/στις πρωτοετείς σε ένα διαγωνισμό ποιος θα τους πρωτοτραβήξει στα τραπεζάκια να τους πιπιλήσει το μυαλό , να τους δώσει σημειώσεις , κομματικά κουπόνια, υποσχέσεις για μεσολαβήσεις για καλύτερη εξυπηρέτηση στη γραμματεία και καλύτερα κονέ με καθηγητές , είναι από μόνο του αποκρουστικό και προκαλεί αναγούλα.

Η όλη πελατειακή λογική φυσικα δεν εξαντλειται απλα σε ένα σόου τη μέρα των εγγραφών. Είναι η καθημερινή πρακτική και τρόπος λειτουργίας ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως των παράταξεων . Όπως ακριβώς οι μεγαλύτερες φοιτητικές παρατάξεις και θυγατρικες του παραδοσιακού δικομματισμού της κεντρικής πολιτικής σκηνής επενδύουν κυρίως στις υποσχέσεις για ένταξη σε κλίκες που εξασφαλίζουν καλύτερη ανέλιξη στις σχολές ( βαθμούς, πτυχία, μεταπτυχιακά κτλ) και φυσικά μελλοντική καριέρα και εξασφάλιση και πουλάνε άπειρους τόνους μαζικής κουλτούρας ,mainstream διασκεδασης και εκδρομές για αχαλίνωτο clubbing στους πιο hot προορισμούς, άλλο τόσο οι αριστερές και αριστερίστικες παρατάξεις πουλάνε φτηνό επαναστατηλίκι, λαϊκο-έντεχνη διασκεδαση, κομματικά φεστιβαλ και μια δήθεν αγωνιστικότητα που ομως είναι πάντα καναλιζαρισμένη, πάντα καπελωμένη, πάντα χειραγωγούμενη και πάντα ελεγχόμενη από τις εκάστοτε κομματικές πρωτοπορείες. Για να μη μιλήσουμε για τον κανιβαλικό ανταγωνισμό μεταξύ αυτών των ίδιων των αριστερών παρατάξεων που μετρούν άπειρα σκηνικά με πεσίματα, ντου, ενέδρες, ανελέητους ξυλοδαρμούς άοπλων αντιπάλων και που πολλές φορές αρκετά άτομα έχουν καταλήξει με κρανιοεγκεφαλικές ή διάφορα σπασμένα μέλη στα νοσοκομεία για να ακολουθήσει μπαραζ καταδικαστικών κειμένων που μιλάνε για πρακτικές άλλων χώρων που θυμίζουν άλλες εποχές και ύστερα άλλων κειμένων που διαψεύουν τα καταδικαστικά κείμενα μιλώντας για συκοφάντες που θα ζήλευαν και οι αστοι αντικομμουνιστές. Και όλα αυτά σε μια τέτοια επαναλαμβανόμενη σειρα διαδοχής γεγονότων που θυμίζουν τη μέρα της μαρμότας με σημείο ορόσημο φυσικά κάθε εορτασμό της 17 Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο όπου όλα αυτά τα παραπάνω ΑΙΣΧΗ μπορεί να συμβούν για τη διεκδίκηση λίγου παραπανω χώρου για τραπεζάκια και αφίσες αλλά αρκει που είναι ανοικτός ο χώρος να παρακολουθεί ο λαουτζίκος τα αλληλολιντζαρίσματα των αριστερών κομματόσκυλων . Και φυσικά κάποια στιγμή θα φτάσει και η ώρα που όλες οι παρατάξεις , δεξιές και αριστερές , θα αναμετρηθούν στις κάλπες των φοιτητικών εκλογών για να χωρίσουν τα κομμματικά μαντριά τους και τις ζώνες επιρροής τους ενώ τα διάφορα αρχηγικά κομματόσκυλα θα χτίζουν βήμα βήμα το μελλον για μια κομματική ανέλιξη στα μητρικά κόμματα.

Όλη αυτήν την κουλτούρα την είχε απορίψει εδώ και δεκαετίες και τη θεωρούσε εχθρική όχι κάποια σκοτεινή, αντικοινωνική, νέα ή μαύρη αναρχία αλλα η παλιά καλή ορθόδοξη και κλασσική κοινωνική αναρχία που κάποτε είχε ξεκάθαρες θέσεις απέναντι στον καρκίνο του παραταξιακού κόσμου στα πανεπιστήμια. Επομένως αυτός ο πολιτισμικός αναθεωρητισμός που παρατηρείται εσχάτως και στο συγκεκριμένο ζήτημα (ακόμα και με τη μορφή του βουητού στα πηγαδάκια η στα διαδικτυακά καφενεία ) και που επιχειρεί να παρουσιάσει τις αντι-εκλογικές δράσεις στις σχολές και τις καταστροφές καλπών ως συμμορίτικες πρακτικές , πρέπει να ξεσκεπαστεί ως αυτό ακριβώς που ειναι: μια νέα λογική συνεργασίας και μετώπων με κόσμο και παρατάξεις που ακριβώς είναι αναπόσπαστο κομμάτι όλης της προαναφερόμενης σαπίλας. Οι κολεγιές με αυτά τα αριστέριστικα γκρουπούσκουλα και τα πολιτικά μασαζ ( που στις πιο ακραίες τους μορφές αγγίζουν το πολιτικό κατάντημα του σπασίματος της κατάληψης του πολυτεχνείου στη προηγούμενη επέτειο της 17 Νοέμβρη) κινούνται όλα στην ίδια κατεύθυνση που είναι η σταδιακή de facto αποδοχή αυτού του συγκεκριμένου κομματιού της αριστεράς ως κομμάτι του ίδιου του αναρχικού χώρου , κάτι εντελώς αδιανόητο στο παρελθόν.

Γίνεται πλέον επιτακτικό ο κόσμος της αναρχίας να αντισταθεί στην επέλαση αυτού του σαρωτικού πολιτισμικού αναθεωρητισμού που εκτείνεται και σε πάρα πολλά άλλα επίπεδα , αλλά εν προκειμένω στην απαξίωση μιας ιστορικά κατοχυρωμένης αναρχικής πρακτικής , απόλυτα νομιμοποιημένης ηθικά και πολιτικά, όπως οι αντι-εκλογικές δράσεις στις σχολές και το σαμποταζ των κάλπεων. Είναι επιτακτικό επίσης τα κάθε λογής κομματόσκυλα που προστατεύουν κάλπες εκλογών ακόμα και με τη βια να αντιμετωπίζονται όπως ακριβώς και οι μπράβοι και οι παρακρατικοί που σε άλλες εποχές προστάτευαν τις κάλπες στις πρυτανικές εκλογές με πτυσόμενα και μαχαίρια. Ανελέητα. Το χέρι που για να υπερασπιστεί εκλογικές διαδικασίες σηκώνεται ενάντια σε σύντροφο θα πρέπει να κόβεται σύριζα.

Είναι καιρός να διεκδικηθούν πίσω οι ρίζες μας και να υπερασπιστούν οι βασικότερες θέσεις της αναρχιας , αυτά που αποτελούσαν και που αποτελούν την πολιτική μας αλφαβήτα , αυτή που μάθαμε στα πρώτα μας πολιτικά μπουσουλήματα στην αναρχία . Κανένα κομματόσκυλο δεν είναι φίλος μας . Κανένας φοιτητοπατέρας δεν είναι σύμμαχος. Η υπεράσπιση της αντι-ιεραρχίας, της οριζοντιότητας αλλά πάνω από όλα η υπεράσπιση της λογικής ότι κόμματα ,εκλογές και αναρχία δεν πάνε μαζί ούτε στις σχολές ούτε έξω από αυτές, δεν είναι καγκουριά, δεν είναι συμμοριτισμός, είναι πολύ απλά το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. Το οποίο κινδυνεύει δυστυχώς να χαθεί. Χρόνια και χρόνια παρακαταθήκης αντι-εκλογικών δράσεων δε μπορούν να ακυρωθούν από κάποιες πολύ μεμονομένες και αμελητέες παρεκτροπές και ουτε θα ακυρωθούν. Και είναι αμετροεπής υποκρισία οι μεμονομένες και αμελητέες αυτές παρεκτροπές να γινονται δήθεν άλλοθι για να υπερασπίζονται κάποιοι την εκλογική διαδικασία εν συνόλω και το δικαίωμα των κομματόσκυλων να προστατεύουν σαν μπράβοι και παρακρατικοί τις κάλπες καταλήγοντας να ξεπλένουν αυτές τις κομματικές παρεκτροπές αλλά πάνω από όλα να ξεπλένουν τη συνολικότερη κουλτούρα του παραταξιακού καρκινώματος στα πανεπιστήμια.
Αυτή η λογική δε θα περάσει. Τα αυτονόητα θα ξαναβγουν στην επιφάνεια. Με αποφασιστικότητα , πολιτική δουλειά και κριτική προσέγγιση τα αναρχικα προτάγματα θα ξαναβρούν τη θέση τους. Γιατί δεν ήρθε ακόμα το Τέλος της αναρχίας.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μετά, επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον, οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και συγκεκριμένα η CIA βάζει σε πιλοτική εφαρμογή ένα πρόγραμμα μυστικών κρατήσεων, ανακρισεων και βασανιστηρίων (“extraordinary rendition”) υπόπτων τρομοκρατίας σε μυστικές τοποθεσίες άλλων χωρών γνωστές ως black sites. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου και την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους το πρόγραμμα περιλαμβάνει ολοένα και περισσότερες χώρες στις μυστικές εγκαταστάσεις των οποίων κρατούνται, ανακρίνονται και βασανίζονται ύποπτοι για τρομοκρατία.
Απο το 2001 ως τώρα έχουν γίνει γνωστές τουλάχιστον 136 περιπτώσεις “υπόπτων” που υπέστησαν αυτή τη διαδικασία στα πλαίσια αυτού του προγραμματος το οποίο συμμετείχαν περισσότερες από 54 χώρες ανάμεσα τους η Λιθουανία, η Ρουμανία, η Ταϋλάνδη, η Αίγυπτος, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Ιορδανία και η ΣΥΡΙΑ του καθεστώτος Άσαντ.
https://www.vox.com/2014/12/9/7361291/map-cia
Ο βαθμός συμμετοχής των ξένων κυβερνήσεων δεν ήταν ίδιος. Σε κάποιες περίπτωσεις οι ξένες κυβερνήσεις συνέβαλαν στον εντοπισμό και τη σύλληψη υπόπτων από κοινού με τη CIA, σε κάποιες άλλες αναλάμβαναν μόνες τους τον εντοπισμό και τη σύληψη και παρέδιδαν τους υπόπτους στη CIA, σε κάποιες άλλες παραχωρούσαν εγκαταστάσεις στη CIA για να κάνει τις ανακρίσεις και τα βασανιστήρια ενώ σε κάποιες άλλες το έργο των ανακρίσεων και των βασανιστηριων το αναλάμβαναν οι ίδιες οι ξένες κυβερνησεις για λογαριασμό της CIA. Όπως παραδέχθηκε και ο πρώην πράκτορας της CIA Robert Baer: “αν θέλετε μια σοβαρή ανάκριση, στέλνετε τον αιχμάλωτο στην Ιορδανία, αν θέλετε να βασανιστεί, να τον στέλνετε στη ΣΥΡΙΑ, και αν θέλετε κάποιον να εξαφανιστεί, τον στέλνετε στην Αίγυπτο”.
https://www.aclu.org/other/fact-sheet-extraordinary-rendition

Η C.I.A. και η Επιτροπή Πληροφοριών της Γερουσίας αποφεύγουν τον όρο “βασανιστήρια”, προτιμώντας όρους όπως “ενισχυμένες τεχνικές ανάκρισης” ή “πρόγραμμα παράδοσης, κράτησης και ανάκρισης”. Πολλές από τις σχετικές τεχνικές που χρησιμοποίησε η C.I.A. μετά τη σύλληψη σημαντικών υπόπτων και κατηγορουμένων έχουν τεκμηριωθεί στα υπομνήματα της, τα οποία κυκλοφόρησαν από την Κυβέρνηση Obama, αλλά και από πολυάριθμες διαρροές, όπως η έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού (Δ.Ε.Ε.Σ.). Μερικές τεχνικές που υποστηρίζεται ότι έχουν χρησιμοποιηθεί είναι: η πρωκτική σίτιση και ενυδάτωση, η κράτηση σε χώρο μεγέθους κουτιού, η χρήση κρύου νερού -ορισμένοι από τους συνεντευξιαζόμενους από τη Δ.Ε.Ε.Σ. δήλωσαν ότι συχνά υποβάλλονταν σε λουτρό κρύου νερού κατά τη διάρκεια της ανάκρισης-, η χρήση υδατοπινάκων -η διαδικασία ασφυξίας από το νερό περιλαμβάνει το τράβηγμα του ατόμου σε μια κεκλιμένη σανίδα, με τα πόδια πάνω από το κεφάλι, τοποθετώντας ένα πανί πάνω από το πρόσωπό του ώστε να καλύπτει τη μύτη και το στόμα, ενώ το νερό χύνεται συνεχώς πάνω στο ύφασμα για να μειωθεί η αναπνοή, να προσομοιωθεί ο πνιγμός, και να προκληθεί πανικός-, χτυπήματα και απειλές -ξυλοδαρμοί συνέβαιναν συχνά πολλές φορές την ημέρα, ενώ οι απειλές αφορούσαν και τις οικογένειες των κρατουμένων-, θέσεις άγχους -συμπεριλαμβανόταν η συρρίκνωση στο πάτωμα με τα χέρια δεμένα πάνω από το κεφάλι, ή το κρέμασμα από το ταβάνι με αλυσίδες για περισσότερες από τρεις ημέρες-, η στέρηση ύπνου -τακτική που χρησιμοποιήθηκε συστηματικά, και θεωρήθηκε ως βασικό εργαλείο στις ενισχυμένες ερωτήσεις-, η αναγκαστική γυμνότητα και περιορισμένη διατροφή.
Συγκεκριμένα στη ΣΥΡΙΑ μία εκ των εγκαταστάσεων όπου κρατούνταν, ανακρίνονταν και βασανίζονταν ύποπτοι είχε συγκεκριμένο σχεδιασμό ατομικών κελιών σε σχήμα φέρετρου ενώ έχουν αναφερθεί πρακτικές βασανιστηρίων με τη μέθοδο της “Γερμανικής καρέκλας” (German chair).
https://www.opensocietyfoundations.org/voices/20-extraordinary-facts-about-cia-extraordinary-rendition-and-secret-detention

Μία από τις γνωστές περιπτώσεις ανθρώπων που απήχθησαν από τη CIA και παραδώθηκαν στις αρχές άλλης χώρας ώστε να υποβληθούν σε ανακρίσεις και βασανιστήρια είναι η περίπτωση του Maher Arar ενός Καναδού μηχανικού με καταγωγή από τη ΣΥΡΙΑ ο οποίος μάλιστα έχει μυνήσει τις ΗΠΑ καταγγέλοντας την απανθρωπη μεταχείρηση του. Η ιστορία έχει ως εξής: κατά τη διάρκεια οικογενειακών διακοπών στην Τυνησία ο Maher Arar απαγάγεται από τη CIA στο αεροδρόμιο John f. Kennenty , κρατείται και ανακρίνεται σε αμερικανικό έδαφος για 13 μέρες και κατόπιν μεταφέρεται αεροπορικώς μετά από διαφορες στάσεις σε Ιταλία και Ιορδανία, στη ΣΥΡΙΑ όπου και παραδίδεται στις συριακές αρχές για να κρατηθεί, να ανακριθεί και να βασανιστεί. Ένα χρόνο μετά, τον Οκτώβριο του 2003, και αφου μεσολαβησει η Καναδική κυβέρνηση, θα αφεθεί ελεύθερος .
Ο ΣΥΡΟΣ πρέσβης στην Ουάσινγκτον Imad Moustapha θα ανακοινώσει επισημα πως δεν προέκυψαν στοιχεία που να εμπλέκουν τον Maher Arar σε υποθέσεις τρομοκρατιας.
https://www.newyorker.com/magazine/2005/02/14/outsourcing-torture