Οι πρώτες σημαντικές τριβές ανάμεσα στη Σοβιετική Ενωση και στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας είχαν εμφανιστεί ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1950. Οι σινοσοβιετικές σχέσεις, που είχαν υπάρξει εγκάρδιες κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1950, επιδεινώθηκαν κατακόρυφα το 1960, όταν και επήλθε η ρήξη ανάμεσα στη Μόσχα και στο Πεκίνο. Αυτή επισημοποιήθηκε και έλαβε μόνιμα χαρακτηριστικά την επόμενη διετία (1961-1962): το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας (ΚΚΚ) κατηγόρησε την ηγεσία του ΚΚΣΕ ως «ρεβιζιονιστές προδότες» και τελικά οι δύο χώρες προχώρησαν στη διακοπή των διμερών τους σχέσεων. Η σινοσοβιετική ρήξη υπήρξε γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας για την εξέλιξη του Ψυχρού Πολέμου και γενικότερα της ιστορίας του μεταπολεμικού κόσμου. Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, Σοβιετική Ενωση και Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, ΚΚΣΕ και ΚΚΚ, εξαπέλυαν βαρύτατες αμοιβαίες κατηγορίες για απόκλιση από τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και ανταγωνίζονταν για επέκταση της επιρροής τους στον Τρίτο Κόσμο. Παράλληλα, ήρθαν στην επιφάνεια και συνοριακές διαφορές που είχαν τις ρίζες τους στην επέκταση της τσαρικής Ρωσίας στην Απω Ανατολή κατά τον 19ο αιώνα και που δεν είχαν επιλυθεί οριστικά ούτε με την υπογραφή της σινοσοβιετικής συνθήκης Φιλίας, Συμμαχίας και Αμοιβαίας Βοήθειας του Φεβρουαρίου 1950.
Η ένταση κλιμακώθηκε επικίνδυνα από τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Ο Μάο καυτηρίασε επανειλημμένως τον «διεθνή αναθεωρητισμό» της Μόσχας και το γεγονός ότι οι Σοβιετικοί «κατείχαν υπερβολικά πολλά εδάφη [άλλων κρατών]». Πάντως, σε εκείνη τη χρονική συγκυρία η κινεζική ηγεσία δεν επιθυμούσε ανεξέλεγκτη επιδείνωση των σχέσεων με τη Σοβιετική Ενωση, αλλά την υπογραφή νέας συνθήκης που θα επέλυε τις διμερείς συνοριακές διαφορές με τρόπο ικανοποιητικό για το Πεκίνο. Αφενός, η κλιμάκωση του πολέμου στο Βιετνάμ και η κατακόρυφη αύξηση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στα νότια της Κίνας, και αφετέρου η αποσταθεροποίηση που προκάλεσε στην Κίνα η εξαπόλυση της Πολιτιστικής Επανάστασης το 1966, δεν άφηναν πολλά περιθώρια στον Μάο να ακολουθήσει συγκρουσιακή πολιτική έναντι της Μόσχας. Σε όλα αυτά θα πρέπει ασφαλώς και να προστεθεί το γεγονός ότι όταν 1962 ξέσπασε πόλεμος Κίνας-Ινδίας, η Ρωσία υποστήριξε την Ινδία με την οποία είχε περισσότερες παρτίδες.

Έτσι λοιπόν η ένταση στις σινοσοβιετικές σχέσεις συνέχισε να αυξάνεται το 1968. Στις 5 Ιανουαρίου 1968 έλαβε χώρα το πρώτο αιματηρό περιστατικό στην παραμεθόριο στον ποταμό Ουσούρι, όταν σοβιετικές δυνάμεις επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά εναντίον ενός κινεζικού αποσπάσματος σε μία από τις διαφιλονικούμενες νησίδες. Επίσης, η σοβιετική επέμβαση στη Τσεχοσλοβακία και η κατάπνιξη της Ανοιξης της Πράγας τον Αύγουστο του 1968 προκάλεσαν ρίγη ανησυχίας για τις σοβιετικές προθέσεις όχι μόνο στη Δύση αλλά και στο Πεκίνο. Μέχρι τα τέλη του 1968 επικράτησε προσωρινή ηρεμία.

Ωστόσο, σύννεφα πολέμου συσσωρεύονταν πάνω από τη σινοσοβιετική μεθόριο, καθώς ΕΣΣΔ και Κίνα είχαν μετακινήσει εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες και πολλές εκατοντάδες αεροσκάφη, τεθωρακισμένα και άλλο βαρύ οπλισμό. Η ένταση οξύνθηκε όταν έλαβε χώρα σειρά επεισοδίων με επίκεντρο το νησί Ζενμπάο (ή Νταμάνσκι) στον Ουσούρι στα τέλη Δεκεμβρίου 1968, και έπειτα τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 1969.
Τον Μάρτιο του 1969, μία ασήμαντη, μικροσκοπική νησίδα στον ίδιο ποταμό (Ουσούρι) προκάλεσε επιπλέον πολύνεκρα μεθοριακά επεισόδια και έφερε στο χείλος της θερμοπυρηνικής αναμέτρησης τη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα. Είναι μία διαφιλονικούμενη νησίδα, γνωστή στους μεν Σοβιετικούς ως Νταμάνσκι, στους δε Κινέζους ως Τσενπάο, που βρίσκεται στα ανατολικά σύνορα των δύο χωρών, προς τη μεριά του Βλαδιβοστόκ.
Τη νύχτα της 1 προς 2 Μαρτίου του 1969, περίπου 300 Κινέζοι στρατιώτες, με λευκές στολές παραλλαγής, πέρασαν τον παγωμένο Ουσούρι και κρύφτηκαν πάνω στη χιονισμένη νησίδα. Με το πρώτο φως της μέρας, οι Σοβιετικοί μεθοριακοί φρουροί εντόπισαν ένα εχθρικό απόσπασμα και κινήθηκαν προς τη νησίδα, για να δεχτούν απροειδοποίητα τις ομοβροντίες των Κινέζων. Την ίδια ώρα, το κινεζικό πυροβολικό που βρισκόταν στην άλλη πλευρά του ποταμού, έβαλε κατά των θέσεων των Σοβιετικών. Οι τελευταίοι αναγκάστηκαν να καλέσουν ενισχύσεις από γειτονικές μονάδες για να απωθήσουν τελικά τους αντιπάλους τους έπειτα από φονική μάχη δύο ωρών, κατά τη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκαν 58 Σοβιετικοί στρατιώτες και αδιευκρίνιστος αριθμός Κινέζων.
Στις 3 Μαρτίου, η σοβιετική πρεσβεία στο Πεκίνο πολιορκήθηκε από ένα μαινόμενο πλήθος ερυθροφρουρών που φώναζαν: “Κρεμάστε τον Κοσίγκιν – Τηγανίστε τον Μπρέζνιεφ”. Οι διαδηλώσεις κράτησαν τέσσερις μέρες και απλώθηκαν σε όλη την Κίνα ενώ, κατά το επίσημο κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων, συμμετείχαν σ’ αυτές 260.000.000 πολίτες. Ανάλογες διαδηλώσεις ξέσπασαν στις μεθοριακές σοβιετικές πόλεις του Βλαδιβοστόκ και του Χαμπάροφσκ, ενώ οι νεκροί Σοβιετικοί στρατιώτες κηδεύτηκαν σαν ήρωες πολέμου, με τη συμμετοχή ανώτατων στελεχών της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Στις 7 Μαρτίου, 500.000 άτομα διαδήλωσαν στην κινεζική πρεσβεία της Μόσχας, στη μεγαλύτερη πολιτική συγκέντρωση που γνώρισε επί πολλά χρόνια η σοβιετική πρωτεύουσα. Πέτρες, μπουκάλια, μπογιές και κομμάτια πάγου εκτοξεύτηκαν προς τα παράθυρα της πρεσβείας, σπάζοντας πολλά τζάμια.

Το θεωρητικό περιοδικό του Κ.Κ. Κίνας Κόκκινη Σημαία διακήρυξε: “Αν οι Ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές θέλουν τον πόλεμο, θα τους σβήσουμε από το πρόσωπο της Γης”.
Νέες ακόμη σφοδρότερες συγκρούσεις, με συμμετοχή ενός συντάγματος 2.000-3.000 ανδρών από κάθε πλευρά, ξέσπασαν στην περιοχή της νησίδας Νταμάνσκι-Τσενπάο στις 15 Μαρτίου. Αν και ούτε οι Σοβιετικοί ούτε οι Κινέζοι έδωσαν λεπτομέρειες των συγκρούσεων, ανταποκριτές του ξένου Τύπου έκαναν λόγο για βαρύτατες εκατέρωθεν απώλειες. Η Λαϊκή Ημερησία του Πεκίνου αποκάλεσε τους ηγέτες του Κρεμλίνου “νέους τσάρους” και “αγέλες γουρουνιών”, ενώ ο Ερυθρός Αστέρας της Μόσχας χαρακτήρισε τον Μάο “αιμοσταγή δικτάτορα, στα χνάρια του Χίτλερ”.

Την 1η Απριλίου συνήλθε στο Πεκίνο το 9ο συνέδριο του Κ.Κ. Κίνας. Στη βασική εισήγησή του για την εξωτερική πολιτική της Κίνας, ο στρατάρχης Λιν Πιάο, επίσημα χρισμένος πλέον ως διάδοχος του Μάο Τσετούνγκ, κήρυξε διμέτωπο αγώνα εναντίον Η.Π.Α. και Ε.Σ.Σ.Δ., τις οποίες χαρακτήρισε “χάρτινες τίγρεις” και δήλωσε την ετοιμότητα της χώρας του να εμπλακεί σε μεγάλης κλίμακας πολέμους. Ο Λιν Πιάο διακήρυξε από το βήμα του συνεδρίου: “Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι η παραμονή της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αυτή η βασική θέση του Λένιν δεν έχει χάσει σε τίποτα την επικαιρότητά της. Σύμφωνα με την ιστορική εμπειρία του Α’ και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι, αν οι Ρώσοι ρεβιζιονιστές, οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και η παγκόσμια αντίδραση αποφασίσουν να ξεκινήσουν έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, κάτι τέτοιο αναπόφευκτα θα επιταχύνει την ανάπτυξη των αντιθέσεων, ξεσηκώνοντας λαϊκές επαναστάσεις, που θα στείλουν όλη την αγέλη των ιμπεριαλιστών, των ρεβιζιονιστών και των αντιδραστικών μία ώρα αρχύτερα στον τάφο”.Η νησίσα Νταμάνσκι-Τσενπάο ανήκει σε μια μεγάλη διαφιλονικούμενη ζώνη, έκτασης εκατοντάδων χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων, στην ανατολική μεθόριο των δύο χωρών, ανατολικά του ποταμού Ουσούρι και βόρεια του ποταμού Αμούρ. Στην περιοχή αυτή ξέσπασαν και μια σειρά άλλων, μικρότερης κλίμακας, επεισοδίων από τον Μάρτιο ως τον Ιούλιο, με σημαντικότερη την αιματηρή μάχη της 8ης Ιουλίου σε μία άλλη μεθοριακή νησίδα του ποταμού Αμούρ, την οποία οι μεν Σοβιετικοί αποκαλούν Γκολντίσκι, οι δε Κινέζοι Πάχα. Έπειτα από μια σειρά ανάλογων επεισοδίων, οι δύο πλευρές άρχισαν συνομιλίες στο Χαμπάροφσκ οι οποίες, μετά από διακοπές, απειλές και αποχωρήσεις, κατέληξαν, στις 8 Αυγούστου, σε συμφωνία για μορατόριουμ και αποκατάσταση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας στους δύο μεθοριακούς ποταμούς. Ωστόσο, ένταση δημιουργήθηκε και στα δυτικά σύνορα της Κίνας, που χωρίζουν τη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Καζακστάν από την αυτόνομη κινεζική περιοχή του Σιντσιάνγκ.
Έπειτα από μία αλυσίδα μεθοριακών επεισοδίων, από τα μέσα του Απριλίου, πολύνεκρες συγκρούσεις ξέσπασαν ση μεθόριο του Σιντσιάνγκ στις 13 Αυγούστου. Οι δύο πλευρές έδωσαν διαφορετικές εκδοχές γύρω από τα πραγματικά γεγονότα που οδήγησαν στη σύγκρουση.
Σύμφωνα με τους Κινέζους, εκατοντάδες Σοβιετικοί στρατιώτες, δεκάδες τανκς και δύο ελικόπτερα εισέβαλαν στην περιοχή Τιεχλεκτί, προχώρησαν σε βάθος δύο χιλιομέτρων στο κινεζικό έδαφος και άνοιξαν απροειδοποίητα πυρ εναντίον μεθοριακών φρουρών, περικυκλώνοντας κινεζικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις.
Αντίθετα, η σοβιετική κυβέρνηση, με διπλωματική νότα της, υποστήριξε ότι κινεζικές δυνάμεις παραβίασαν τα σοβιετικά σύνορα και απωθήθηκαν, στη συνέχεια, από τους αμυνόμενους μεθοριακούς φρουρούς. Σύμφωνα με ρεπορτάζ εφημερίδων, οι Κινέζοι είχαν προσπαθήσει να δημιουργήσουν προγεφυρώματα, καταλαμβάνοντας υψώματα στο σοβιετικό έδαφος, αλλά περικυκλώθηκαν με διπλή επίθεση, μετωπικά και από τα μετόπισθεν, από σοβιετικά στρατεύματα και τράπηκαν σε φυγή, εγκαταλείποντας στο πεδίο της μάχης και δύο κινηματογραφικές κάμερες, με τις οποίες φιλοδοξούσαν να γυρίσουν προπαγανδιστική ταινία για την αναμενόμενη συντριβή του εχθρού. Το νέο, σοβαρό επεισόδιο προκάλεσε πολεμικό παροξυσμό τόσο στη Μόσχα όσο και στο Πεκίνο.

Η μαοϊκή ηγεσία οργάνωσε συγκεντρώσεις πολιτών και στρατιωτών σε όλη τη χώρα, ενώ οι Σοβιετικοί κατήγγειλαν το Πεκίνο για γενοκτονία των Ουιγκούρ -η Λιτερατούρναγια Γκοαζέτα μίλησε για 25.000.000 εκτελεσμένους την περίοδο 1955-1965- τους οποίους Ουιγκούρ η Μόσχα κάλεσε σε εξέγερση, με ραδιοφωνικές εκπομπές στην τοπική τους γλώσσα. Ένα χρόνο μετά την εισβολή του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία, οι ενέργειες αυτές εκλήφθησαν από τους Κινέζους ως προετοιμασία για γενικευμένο σινοσοβιετικό πόλεμο.
Στην Ουάσινγκτον διέρρευσε έκθεση της CIA, σύμφωνα με την οποία οι Σοβιετικοί εξέταζαν το ενδεχόμενο προληπτικής αεροπορικής επίθεσης εναντίον των κινεζικών πυρηνικών εγκαταστάσεων.

Από την πλευρά τους, οι Κινέζοι μετέφεραν άμεσα τα πυρηνικά τους από το ευάλωτο Σιντσιάνγκ στο απρόσβλητο Θιβέτ, απομάκρυναν μία σειρά στρατηγικής σημασίας βιομηχανίες στα ενδότερα και έστειλαν δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες στα σύνορα με τη Μογγολία, απ’ όπου περίμεναν την εισβολή. Στις 23 Αυγούστου μεγάφωνα που είχαν στηθεί στην πλατεία της “Ουράνιας Γαλήνης” του Πεκίνου κάλεσαν τον πληθυσμό να ετοιμάζεται για πόλεμο με τους Σοβιετικούς.
Σ’ αυτό το κλίμα ένα θλιβερό γεγονός, ο θάνατος του κομμουνιστή ηγέτη του Βόρειου Βιετνάμ Χο Τσι Μιν, έφερε στο Ανόι τους πρωθυπουργούς της Ε.Σ.Σ.Δ. και της Κίνας, Αλεξέι Κοσίγκιν και Τσου Εν Λάι. Ο Κινέζος πρωθυπουργός έφυγε από τη βορειοβιετναμική πρωτεύουσα στις 4 Σεπτεμβρίου, πριν από την κηδεία του Χο Τσι Μιν, και όλος ο κόσμος υπέθεσε ότι το έπραξε για να μην αναγκαστεί να συναντήσει ή να συνευρεθεί με τον Σοβιετικό ομόλογό του. Παραδόξως, επρόκειτο για το αντίθετο. Ο Τσουν Εν Λάι πέταξε για το Πεκίνο για να συζητήσει με τον Μάο το ενδεχόμενο μιας έκτακτης συνάντησης με τον Κοσίγκιν με στόχο την εκτόνωση της έντασης.
Είχε προηγηθεί μεσολαβητική πρωτοβουλία του Κ.Κ. του Βιετνάμ, σύμφωνα με την πολιτική διαθήκη του νεκρού ηγέτη του, που διαβάστηκε στην κηδεία του, στις 8 Σεπτεμβρίου, και στην οποία πρωτεύουσα θέση κατείχε μία έκκληση για την αποκατάσταση της ενότητας του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Η συνάντηση όντως πραγματοποιήθηκε στο αεροδρόμιο του Πεκίνου στις 11 Σεπτεμβρίου, και εγκαινίασε ένα μορατόριουμ στις σχέσεις των δύο χωρών, το οποίο έδωσε τη θέση του σε μια περίοδο ύφεσης, καθώς στις 7 Οκτωβρίου άρχισαν στο Παρίσι επίσημες συνομιλίες για το εδαφικό.
Ωστόσο καθώς συνεχιζόταν η συγκέντρωση σοβιετικών δυνάμεων στα βόρεια σύνορα της Κίνας, Σοβιετικοί αξιωματούχοι άρχισαν να ρωτούν Αμερικανούς αξιωματούχους αν οι ΗΠΑ θα δέχονταν μια σοβιετική επίθεση ενάντια στο κινεζικό πυρηνικό οπλοστάσιο. Παρόμοιες διερευνητικές κινήσεις έκανε η Σοβιετική Ενωση και προς τους συμμάχους της στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, μάλλον για να το διαρρεύσει στην Κίνα και να αυξήσει τις πιέσεις στον Μάο. Η κυβέρνηση του Ρίτσαρντ Νίξον ανησυχούσε τόσο πολύ για το ενδεχόμενο μαζικής σοβιετικής εισβολής στην Κίνα, που στις 5 Σεπτεμβρίου 1969 εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία ξεκαθάριζε ότι οι ΗΠΑ δεν θα παρέμεναν αδρανείς σε περίπτωση σινοσοβιετικού πολέμου.

Στα μέσα Σεπτεμβρίου 1969 το πολιτικό γραφείο του ΚΚΚ συζήτησε επανειλημμένως το ενδεχόμενο πολέμου και αποφάσισε να πάρει έκτακτα αμυντικά μέτρα. Ο Μάο θεωρούσε ως πιθανή ημερομηνία μιας σοβιετικής εισβολής την 1η Οκτωβρίου, καθώς ήταν η εθνική γιορτή της Κίνας. Οταν παρήλθε αυτή η ημερομηνία, θεώρησε ως επόμενη επικίνδυνη ημερομηνία την 20ή Οκτωβρίου, καθώς θα λάμβαναν χώρα σινοσοβιετικές συνομιλίες για τις μεθοριακές διαφορές τους. Στα μέσα Οκτωβρίου το πολιτικό γραφείο του ΚΚΚ αποφάσισε να διασπαρεί η κινεζική ηγεσία στην ενδοχώρα της Κίνας, καθώς το Πεκίνο ήταν σχετικά κοντά στα βόρεια σύνορα.

Μετά την πάροδο και της 20ής Οκτωβρίου 1969 χωρίς σοβιετική εισβολή, ο Μάο σταμάτησε να θεωρεί μια ενδεχόμενη σοβιετική εισβολή ως επικείμενη. Κατά τα επόμενα δύο χρόνια ωστόσο αυξάνονταν οι σοβιετικές δυνάμεις στα βόρεια της Κίνας, φτάνοντας τις 44 μεραρχίες. Παράλληλα οι ΗΠΑ άρχισαν να μειώνουν τις δυνάμεις τους στο Νότιο Βιετνάμ στο πλαίσιο της πολιτικής της «βιετναμοποίησης», δηλαδή της σταδιακής αντικατάστασης των αμερικανικών δυνάμεων από δυνάμεις του Νοτίου Βιετνάμ. Η αύξηση των σοβιετικών και η μείωση των αμερικανικών δυνάμεων στην άμεση περιφέρεια της Κίνας έπεισε τον Μάο να προσεγγίσει τις ΗΠΑ για να εξισορροπήσει τη σοβιετική ισχύ.

Η προσέγγιση της ΛΔΚ με τις ΗΠΑ χρειάσθηκε χρόνο. Από τον Οκτώβριο 1970 άρχισε να λειτουργεί το Πακιστάν ως δίαυλος επικοινωνίας, καθώς το εμπιστεύονταν τόσο το Πεκίνο όσο και η Ουάσιγκτον. Κρίσιμη πάντως ήταν η πρωτοβουλία του Μάο τον Απρίλιο 1971 να καλέσει στην Κίνα την εθνική ομάδα πινγκ πονγκ των ΗΠΑ, που βρισκόταν στην Ιαπωνία. Αυτή ήταν η πρώτη ευκαιρία για τις δύο πλευρές να αρχίσουν να ανασκευάζουν στην εκατέρωθεν κοινή γνώμη τις αρνητικές εικόνες που είχε η κάθε πλευρά για την άλλη. Η κίνηση αυτή άνοιξε τον δρόμο για τη μυστική επίσκεψη του Αμερικανού συμβούλου εθνικής ασφάλειας, Χένρι Κίσινγκερ, στο Πεκίνο τον Ιούλιο 1971, κατά την οποία συμφωνήθηκε να επισκεφθεί ο ίδιος ο Νίξον την Κίνα τους πρώτους μήνες του 1972.

Η επίσκεψη του Νίξον στην Κίνα τον Φεβρουάριο 1972 κράτησε μία εβδομάδα, ώστε να μεγιστοποιηθεί η δημοσιότητά της και ο αντίκτυπός της στη διεθνή πολιτική. Στις συναντήσεις του Μάο με τον Αμερικανό πρόεδρο οι δύο ηγέτες αστειεύονταν για την παλιά έχθρα τους. Την ουσία πάντως την τόνισε ο Νίξον, λέγοντας στον Μάο: «Πρέπει, για παράδειγμα, να αναρωτηθούμε –εντός της αιθούσης πάντα– γιατί οι Σοβιετικοί έχουν περισσότερες δυνάμεις στα σύνορα απέναντί σας από ό,τι έχουν στα σύνορα απέναντι από τη Δυτική Ευρώπη;».
Το άνοιγμα του Μάο προς τις ΗΠΑ έβγαλε την Κίνα από την απομόνωση και δρομολόγησε μακροπρόθεσμα την ένταξή της στο ανοικτό διεθνές οικονομικό σύστημα. Πιο άμεσα λειτούργησε ως εργαλείο για την εξισορρόπηση της σοβιετικής ισχύος, που συνέχιζε να ανησυχεί τον Μάο και τον Τσου Ενλάι το 1973.

Οι σινοσοβιετικοί ανταγωνισμοί θα συνεχίζονταν και θα κορυφώνονταν στο παγκόσμιο δράμα της Ινδοκίνας με μια σειρά γεγονότων που στιγμάτησαν και δίχασαν για πάντα το σοσιαλιστικό μπλοκ παγκοσμίως. Την εισβολή πρωτίστως του προσφάτως ενοποιημένου Βιετνάμ στην Καμπότζη το 1978 (μετά την μεγάλη ήττα των ΗΠΑ στο λεγόμενο πόλεμο του Βιετναμ) την ανατροπή του καθεστωτος Πολ Ποτ και των αποκαλύψεων του Βιετναμέζικου στρατού ότι οι δυναμεις των Ερυθρών Χμερ προέβησαν σε μαζικές σφαγές περίπου 1.8000.000 με 2.000.000 ανθρώπων στην Καμπότζη για να ακολουθήσει η εισβολή της Κίνας στο Βιετναμ ένα χρόνο αργότερα η οποία όμως δεν κατέληξε σε μετωπικό και χρονοβόρο πόλεμο. Το γεγονός ωστόσο είναι ότι το Βιετναμ διατήρησε την κατοχή του στην Καμπότζη για μια δεκαετία με κυβερνησεις της αρεσκείαα του ενώ τα απομεινάρια των Ερυθρών Χμερ επιδόθηκαν σε έναν εμφύλιο εναντίον των διορισμενων κυβερνήσεων και κατοχικών στρατευμάτων με τη βοήθεια και την αρρωγή του Ρήγκαν και της Θάτσερ ( όπως καταγγέλεται έκτοτε).

Τα ιστορικά αυτά γεγονότα είναι χρήσιμα γιατί μπορούν να μας προσφέρουν μια σειρά από εξαιρετικά χρήσιμα συμπεράσματα:

1) Στη διαμάχη ΕΣΣΔ-Κίνας και οι δυο πλευρές χρησιμοποίησαν η μια εναντιον της άλλης την κατηγορία της προδοσίας των κομμουνιστικών-επαναστατικών ιδανικών, της δυτικής επιρροής και συνεργασίας με τον αμερικανικό παράγοντα και της στροφής σε ιμπεριαλιστικούς τακτικισμούς και πολιτικές. Αυτό σημαίνει είτε ότι μια από τις δυο είχε δίκιο ή και οι δύο εκτός αν είχαν και οι δύο άδικο και ψεύδονταν. Αυτό δε μπορεί παρά να προκαλεί καμπανάκι συναγερμού καθε φορά που ακούμε κομμουνιστές να αποδίδουν τέτοιες κατηγορίες σε άλλους. Το πιο πιθανό είναι ότι απλώς κρύβεται από πίσω κάποιος πολιτικός ανταγωνισμός και ότι πρόκειται πιθανότατα για τη λεγόμενη προδοτολογία.

2) Το ότι η Κίνα στήριξε την σταδιακή της προσέγγιση με τις ΗΠΑ σε μια αυξανόμενη πολεμική με τις ΕΣΣΔ που οφειλόταν μεταξύ άλλων και στην υπεράσπιση της πολιτικής παρακαταθήκης του Σταλιν ως παγκόσμιο ηγέτη του Διεθνοϋς Προλεταριάτου , παρακαταθήκη την οποία οι ΕΣΣΔ δια μέσω της ρεβιζιονιστικής τους ηγεσίας είχαν υποτίθεται αποκηρύξει προχωρώντας στην αποσταλινοποίηση. Έτσι παρατηρούμε ότι η πιο θεαματική γεωπολιτική στροφή που ειχε γίνει ποτέ ως τότε ίσως, ιδεολογικά πάτησε πάνω στην υπεράσπιση της πιο συνεπούς κομμουνιστικής παράδοσης. Κάτι που καθόλου εντύπωση δεν πρέπει να προκαλεί δεδομένου του τι γεωπολοτικές στροφές και μέτωπα είχαν συντελεστεί τις προηγούμενες δεκαετίες και ιδίως προ και κατά τη διάρκεια του ΒΠΠ.

3) Στο ότι ο κόσμος καταρχάς δεν υπήρξε ποτέ αυστηρά διπολικός ούτε και στην λεγόμενη σκληρή εποχη του Ψυχρού Πολέμου κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα απο το γεγονός ότι δύο από τις μεγαλύτερες εκπροσώπους του αντι-ιμπεριαλιστικού μπλοκ παρά λίγο να έρθουν σε πυρηνική σύγκρουση μεταξύ τους.

4)Ότι στο θέμα των καταπιεσμένων εθνικών μειονοτήτων το αντι-ιμπεριαλιστικό μπλοκ τηρεί με συνέπεια αλα καρτ θέση και στάση στηρίζοντας ή καταδικαζοντας αποκλειστικά με όρους στενών εθνικών και γεωπολιτικών συμφερόντων και όχι βάση πάγιων και διαχρονικών πολιτικών αξιών κι αυτό φαίνεται από το ότι η Κίνα εφάρμοζε τακτικές Ισραηλ απέναντι στους μουσουλμάνους Ουιγούρους τους οποίους στήριζαν οι ΕΣΣΔ στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά ενώ τις ίδιες πολιτικες ακριβώς εφάρμοζαν και οι ΕΣΣΔ σε όλες τις εθνικες και θρησκευτικές μειονοτητες στο εσωτερικό ή τα σύνορα της με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους Τσετσένους.

5) Στο ότι εκατομύρια πιστών υπηκόων και απο τις δυο πλευρές , εκατομύρια πιστών κομμουνιστών,που θεωρούσαν τους άλλους εκατομύρια πιστούς κομμουνιστές προδότες, ήταν έτοιμοι να προχωρήσουν σε μια αλληλοσφαγή πιθανόν χωρίς προηγούμενο στον κόσμο επειδή κάποια πλευρά από τις δυο ίσως δεν ήταν τόσο πολύ κομμουνιστική.

Πρόκειται αν μη τι άλλο για υλικό που γεννάει άφθονο προβληματισμό.

Πηγές:
1)https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CF%83%CF%8D%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B7_(1969)

2)http://www.kathimerini.gr/831523/article/epikairothta/kosmos/h-sinosovietikh-rh3h

3)http://pandiera.gr/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%81/

4) https://www.e-dromos.gr/to-vathos-tou-ouranou-einai-panta-kokkino/amp/

5)https://clioturbata.com/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82/ussr-and-china/

6)http://resistance69.blogspot.com/2011/09/blog-post_04.html?m=1

7)https://state2parastatescam.blogspot.com/2018/03/h-k-m-n.html?m=1

8)http://sfyrodrepano.blogspot.com/2013/07/blog-post_21.html?m=1

9)https://parapoda.wordpress.com/tag/%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%BD%CE%AC%CE%BC-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B6%CE%B7-1978/

10)https://orizondas.blogspot.com/2015/05/blog-post_16.html?m=1

11)http://www.katiousa.gr/istoria/anodos-kai-ptosi-ton-kokkinon-chmer/

12)http://leninreloaded.blogspot.com/2014/07/blog-post_4103.html?m=1

Μερικές από τις πιο συγκλονιστικές φωτό του 20ου αιώνα που αφορούν στη φρίκη και τα εγκλήματα του πολέμου έχουν να κάνουν με παιδιά . Παιδιά νεκρά, παιδιά αδυνατισμένα από την πείνα ή ταλαιπωρημένα από φριχτές κακουχίες. Παιδιά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή παιδιά με τουμπανιασμένες κοιλιές στην Αφρική. Από τότε που ο φακός μπήκε στη ζωή μας η φρίκη απαθανατίζεται και φτάνει στα δικά μας μάτια από χίλιες διαφορετικές γωνιές του κόσμου. Για να σοκαριστούμε. Για να συγκλονιστούμε. Για να ενδιαφερθούμε. Ή εστω απλώς για ένα πούλιτζερ. Για λίγα φύλα παραπάνω . Για κάποια αύξηση των πωλήσεων. Μερικές φορές ωστόσο έπιασε. Ποιος δε θυμάται την περιβόητη φωτογραφία με το κοριτσάκι στο Βιετνάμ να τρεχει γυμνό και τρομαγμένο μετά το βομβαρδισμό του χωριού του απο αμερικανικές ναπαλμ; Έγινε το σύμβολο του αντιπολεμικού αισθήματος μιας ολόκληρης εποχής. Ποιος ή ποιά έχει μείνει ασυγκίνητος/η με φωτογραφίες από υποσιτισμένα παιδιά στην Αφρική ή παιδιά σκλάβους σε εργοστάσια της Ασίας; μήπως σε ολες αυτές τις περιπτώσεις οι φωτογραφίες είχαν την οποιαδήποτε συναίνεση των παιδιών; μήπως το κοριτσάκι στο Βιετναμ ρωτήθηκε πριν τραβηχτεί φωτογραφία και γίνει παγκοσμίως γνωστό ;
Ασφαλώς ένα θέμα είναι η χυδαία εκμετάλευση του ανθρώπινου πόνου και πένθους. Ένα άλλο όμως ειναι -και πρέπει να παραδεχτούμε- πως στην πραγματικότητα το σοκ αυτή τη φορά είναι πολλαπλάσιο και έχει να κάνει με το γεγονός ότι η καταστροφή αφορά τη δική μας κοινωνική πραγματικότητα. Όχι κάποιο μακρινό Βιετναμ ή Αφρική ή Ασία αλλά ένα προάστιο μια ανάσα δίπλα απο την πορτα μας . Το πραγματικό σοκ είναι ότι τέτοιες καταστροφές είναι λιγότερο φρικτές όταν είναι μακριά μας. Περισσότερο εξωτικές. Για αυτό και οι φωτογραφίες που κυκλοφορούν είναι απλές μαρτυρίες της φρίκης. Ενώ τώρα είναι μαρτυρίες ότι η φρίκη ξέρει που μένουμε και μπορεί να έρθει στη γειτονιά μας. Στην πραγματικότητα είναι το γεγονός ότι δε μπορούμε να διαχειριστούμε αυτήν την πολύ απλη και ωμή διαπίστωση. Συν του ότι τόσες μέρες η εξοικοίωση με τα θύματα στους δέκτες των κάθε λογής οθονών μας , μας έκαναν να τα αισθάνομαστε πιο δικα μας. Και η εικόνα της κατάληξης τους μας συντρίβει επειδή νιώθουμε πως τα γνωρίζαμε.
Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να απενοχοποιηθεί κάθε είδους επικοινωνιακή διαχείρηση των πτωμάτων (μικρών και μεγάλων) και να γενικευτεί ο κανιβαλισμός χωρίς κριτήρια. Απλά ας προβληματιστούμε τι είναι αυτό που πραγματικά μας ενοχλεί τόσο πολύ . Ίσως αν είμαστε ειλικρινείς νιώσουμε άβολα με το τελικό συμπέρασμα.

Ακομά μια φορά αντικρίζουμε την καταστροφή. Τον πύρινο όλεθρο που κατάπιε ολόκληρες περιοχές. Δεκάδες θύματα , εκατοντάδες τραυματίες αμέτρητα νεκρά ζώα, κρανίου τόπος… Και σαν απολογισμός μια κυνική διαπίστωση για ακόμα μια φορά. Χιλιάδες εξοχικά ( ή και μόνιμες κατοικίες) κτίστηκαν σε παραθαλάσσιες δασώδεις εκτάσεις των περιχώρων αττικής με την κλασσικη νεοελληνική πονηριά μονοπώλησης των παραλιών. Γιατί αν μόνο εσύ έχεις είσοδο στην παραλία σου είσαι “παίχτης” , μάγκας , μετράς στο χρηματήστηριο των νέων κοινωνικών αξιών. Ολόκληρες ακτές είναι αποκομμενές από τους δρόμους και με πρόσβαση μόνο από σπίτια , βίλες και πολυτελή συγκροτήματα κατοικιών. Λιγότερο ή περισσότερο, μικροαστικές , μεσοαστικές και μεγαλοαστικές κατοικίες μονοπωλούν παραλίες γιατί αυτή είναι η επιτομή της νεοελληνικής μαγκιάς του χτίζω εξοχικό πάνω στο κύμα. Πριβέ παραλίες, πριβέ προβλητούλες , πριβέ εξεδρούλες πανω στα βράχια. Γιατί έτσι . Γιατί το αντίθετο ειναι κύρηγμα μιζέριας, γκρίνιας και κακομοιριάς εκείνων που ζηλεύουν. Όμως σε περίπτωση φωτιάς ο καθένας μπορεί να αποκοπεί. Οποιοσδήποτε χωρις πρόσβαση, χωρίς συγκεκριμένο κλειδί σε συγκεκριμένες πορτες και μάντρες που οδηγούν στη θάλασσα. Πόρτες και μάντρες κτισμάτων που οικοδομήθηκαν κι αυτά στην πλειοψηφεία τους πάνω σε εκτάσεις καμμένων. Σε συνοικισμούς εκτός σχεδίου . Που οι δρόμοι ίσα ίσα ήταν για την επικοινωνία των σπιτιών μεταξύ τους , άντε και με τον περιφερειακό στην καλύτερη.

Ένας ατελείωτος εγκληματικός φαύλος κύκλος που σήμερα σοκάρει λόγω της εκατόμβης των νεκρών.
Δεν είναι μόνο ο άνεμος λοιπόν ή τα καιρικά φαινόμενα . Είναι κυρίως η επικράτηση κοινωνικών αξιών στο κοινωνικό πεδίο. Της διάχυτης υποτίμησης του φυσικού πλούτου , της απαξίωσης της άγριας ζωής και της αντίληψης ότι αυτή υφίσταται για τέρψη των εχόντων “οικόπεδων με θέα” . Μακάρι να ήταν μόνο οι πλούσιοι. Μακάρι να ήταν μόνο τα μεγαλοεπενδυτικά σχέδια διάνοιξης δρόμων , εξόρυξης ορυκτών, εγκατάστασης ανεμογεννητριών ή οικοδόμησης ξενοδοχείων και καζίνο. Τότε θα ήταν πιο εύκολο. Θα ήταν πιο καθαρές οι ευθύνες, πιο “ταξικό” το έγκλημα. Δυστυχώς είναι πιο σύνθετο . Πιο περίπλοκο. Και πιο άβολο. Πιο άβολο γιατί η σύγκρουση με τις κυρίαρχες κοινωνικές αξίες σε νεκρό χρόνο σημαίνει ανάληψη του πολιτικού ρίσκου να γίνεις κοινωνικά αντιπαθής.
Η αναπαραγωγή της φράσης επίσης “δεν υπαρχει κράτος” που ακούγεται συχνά δεν είναι τιποτα άλλο από αντανάκλαση της διάχυτης εξάρτησης από τον κρατικό μηχανισμό που είναι υπεύθυνο να σε σώσει ακόμα και αν γίνει ή Αποκάλυψη. Μια αντίληψη που εν μέρει υποκρύπτει την πυρηνική πεποίθεση ότι ο άνθρωπος μπορεί να ελέγξει τα πάντα. Πρόκειται για την πιο απροκάλυπτη αποθέωση του πιο αλαζονικού ανθρωποκεντρισμού . Ταυτόχρονα είναι και μια τραγική ειρωνία όταν το “που είναι το κράτος” έρχεται να ακουστεί σε ένα περιβάλλον που επικρατεί η χυδαία εξατομίκευση, η πλήρης αδιαφορία για αξίες που πάνε πέρα από την επίδειξη νεοπλουτισμού, η απαξίωση των συλλογικών κεκτημένων καθώς και η κάθετη ή οριζόντια διαφθορά και διαπλοκή με πρόσωπα και υπηρεσίες του κράτους.
Μακάρι να γίνει αυτή η νέα καταστροφή πέρα από αφορμή πένθους και επίδειξης εθελοντισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης ( που πρέπει να ειπωθεί ότι είναι ανέλπιστα συγκινητική) και αφορμή προβληματισμού. Βαθύ προβληματισμού γύρω από την ποιότητα και την ιεράρχηση των κοινωνικών αξιών. Γιατί από τις προηγούμενες μεγάλες καταστροφές το μόνο που έμεινε ήταν δυστυχώς περισσότερα αυθαίρετα.

Μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου όλος ο κόσμος , συνολικά η παγκόσμια κοινή γνώμη στράφηκε στις δίκες και τις διώξεις ανθρώπων που υπηρξαν κομμάτι του ναζιστικού μηχανισμού. Όλοι περίμεναν να δουν τέρατα, διεστραμμένους και ψυχοπαθείς αιμοσταγείς ανθρώπους, φανατισμένους σαδιστές, κτήνη χωρίς καμία υποτυπώδη ενσυναίσθηση. Η συλλογική αντίληψη ήταν ότι δε θα μπορούσε να έχει συμβεί ότι συνέβη από κοινούς , απλούς καθημερινούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Από ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι οι γείτονες που σου έλεγαν χαμογελαστά καλημέρα κάθε πρωί , από συγγενείς που σου έφερναν δώρα στις γιορτές, από κάποιο παλιό αγαπημένο συμμαθητή, από κάποιο παλιό έρωτα , από κάποιο στοργικό πατερα που φρόντιζε την οικογενεια του , απο κάποιο παιδί που όλοι αγαπούσαν στη γειτονιά.
Και ξαφνικά οι μπαμπούλες εξαφανίστηκαν και εμφανίστηκαν απο το πουθενά όλοι αυτοί οι άνθρωποι , απλοί καθημερινοί άνθρωποι, άνθρωποι υπερβολικά τρομερά τρομακτικά φυσιολογικοί που απλώς έκαναν το καθήκον τους , που απλώς εκτελούσαν εντολές , που απλώς έκαναν τη δουλειά τους . Χιλιάδες άνθρωποι που δήλωναν παραπλανημένοι και αποστασιοποιούνταν από την ναζιστική ιδεολογία . Ξαφνικά ολόκληρη η Γερμανία έγινε ένα έθνος παραπλανημένων ανθρωπών ή απλών ανθρώπων που απλώς έκαναν τη δουλειά τους. Η αίσθηση της ατομικής ηθικής υποχρέωσης χανόταν , η αίσθηση της ατομικής ευσυνειδησίας , της ατομικής ευθύνης χανόταν κάπου ανάμεσα στο πλήθος , ανάμεσα στη μάζα , ανάμεσα σε αυτό που υπήρξε ένα συλλογικό έγκλημα. Αφού η ευθύνη ισομοιραζόταν σε έναν τόσο μεγάλο πληθυσμό τότε τα άτομα μέσα σε αυτόν έχαναν την ατομική τους υπόσταση ως υπεύθυνα όντα. Έτσι επί μέρους φρικιαστικά εγκλήματα και θηριωδίες δεν είχαν ως φυσικούς αυτουργούς άτομα πλέον αλλά ένα αφαιρετικό συλλογικό υποκείμενο που ” παραπλανήθηκε” .

Αυτό η Χάνα Άρεντ παρακολουθώντας τη δίκη του Άντολφ Αιχμαν (συνταγματάρχης των SS, επικεφαλής του Γραφείου Εβραϊκών υποθέσεων της Γκεστάπο και ήταν ο αρχιτέκτονας του Ολοκαυτώματος που οδήγησε σε εξόντωση περίπου 6 εκατομμύρια Εβραίους της Ευρώπης) το περιέγραψε ως Κοινοτυπία του κακού.

Αυτό που εννοούσε η ‘Αρεντ, όταν τη διατύπωνε, ήταν ότι για να διαπραχθούν τερατωδίες δεν χρειάζονται τέρατα και ότι το πρόβλημα το σχετικό με τον Αϊχμαν έγκειτο ακριβώς στο γεγονός ότι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ανώτατων αυθεντιών της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής, αυτός, και μαζί με αυτόν πολυάριθμοι σύντροφοί του που διέπρατταν εγκλήματα, δεν ήταν ούτε ένα τέρας ούτε ένας σαδιστής. Ήταν αντίθετα υπερβολικά, τρομερά, τρομακτικά «φυσιολογικός».
Μισή δωδεκάδα ψυχίατροι βεβαίωσαν ότι είναι ‘‘φυσιολογικός’’ – ‘‘πιο φυσιολογικός, σε κάθε περίπτωση, από όσο είμαι εγώ ο ίδιος αφότου τον εξέτασα’’, λέγεται ότι αναφώνησε ένας από τους εξεταστές, ενώ ένας άλλος αποκάλυψε ότι το συνολικό ψυχολογικό του προφίλ, η συμπεριφορά του προς τη γυναίκα του και τα παιδιά του, τον πατέρα και τη μητέρα του, τις αδελφές και τους φίλους ήταν ‘‘όχι μόνον φυσιολογική αλλά και η πιο αγαπητική’’.
Το πρόβλημα με την περίπτωση του Αϊχμαν ήταν ακριβώς το ότι τόσοι άλλοι που είχαν κηλιδωθεί με αυτά τα εγκλήματα ήταν σαν κι αυτόν και δεν ήταν πιο διεστραμμένοι ή σαδιστές από εκείνους που τους εξέτασαν, καθώς ήταν τρομερά, τρομακτικά φυσιολογικοί.

Για αυτό η διαπίστωση ότι δεν είναι φασίστες όσοι κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό , μπορεί μεν να είναι ορθή , από την άλλη δεν είναι καθόλου καθυσηχαστική. Η ιστορία έχει αποδείξει αμέτρητες φορές ότι ποτέ δε χρειάστηκε να υπηρετήσουν όλοι συνειδητά και ιδεολογικά το κακό για να γεμίσουν οι σελλιδες της ιστορίας με αίμα και φρίκη. Αρκεί να έχεις τον κόσμο με το μέρος σου….

https://athens.indymedia.org/post/1589600/

Ένα νέο πολιτικό και δικαστικό πραξικόπημα είναι αυτή την στιγμή εν εξελίξει σε βάρος των πολιτικών κρατουμένων. Ο συγκεκριμένος κατασταλτικός σχεδιασμός δεν αποτελεί κεραυνός εν αιθρία αλλά την συνέχεια της ολομέτωπης κατασταλτικής επίθεσης που διεξάγεται εναντίων των φυλακισμένων αγωνιστών του ανατρεπτικού κινήματος. Αστυνομικές εισβολές και «απαγωγή» του απεργού πείνας Ντίνου Γιατζόγλου, πειθαρχικές διώξεις σε εισαγγελείς που τήρησαν τον νόμο τους και χορήγησαν άδεια στον Δημήτρη Κουφοντίνα, εξοντωτικές ποινές και νέες κατασταλτικές καινοτομίες (ατομική τρομοκρατία, απόπειρα αναίρεσης της αθωωτικής απόφασης στον Τάσο Θεοφίλου ) με εργαλείο τον αντιτρομοκρατικό νόμο, συνεχής απόπειρα διεύρυνσης του ειδικού καθεστώτος εξαίρεσης σε βάρος των πολιτικών κρατουμένων.

Το νέο κεφάλαιο σε αυτό το κατασταλτικό σπιράλ διώξεων ξεκίνησε πριν λίγο καιρό από τα εισαγγελικά γραφεία του Αρείου Πάγου, ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Μετά την βίαιη μεταγωγή του απεργού πείνας Ντίνου Γιατζόγλου και τον μαζικό ξεσηκωμό από τους κρατούμενους των φυλακών Κορυδαλλού ως διαμαρτυρία σε αυτή την πρωτοφανή ενέργεια, ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Δικαιοσύνης που είχε βρεθεί στις φυλακές για να ακούσει τα αιτήματα των κρατουμένων είχε δεσμευτεί ρητά μπροστά τόσο στους κρατούμενους όσο και σε υπαλλήλους και αρχιφύλακες της φυλακής ότι δεν θα ασκηθούν πειθαρχικές και ποινικές διώξεις σε βάρος των κρατουμένων και ότι θα συγκληθεί άμεσα η ΚΕΜ για την έγκριση της μεταγωγής του απεργού πείνας Ντίνου Γιατζόγλου στον Κορυδαλλό.
Η συγκεκριμένη ρητή δέσμευση από πλευράς Υπουργείου αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά κενό γράμμα, αποδεικνύοντας το μέγεθος της πολιτικής εξαπάτησης και της σοσιαλδημοκρατικής κατασταλτικής τακτικής που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ σφυρίζοντας αδιάφορα την ίδια στιγμή που διατηρεί προνομιακές σχέσεις με τους εκτελεστές των συγκεκριμένων κατασταλτικών σχεδιασμών, αποδεικνύοντας τον βρώμικο ρόλο του στην υλοποίηση τους.

Η αφετηρία του νέου κατασταλτικού σχεδιασμού ξεκινά από την Εισαγγελέα Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου, γνωστή εκφραστής της αντιτρομοκρατικής πολιτικής και εμμονική στην στοχοποίηση πολιτικών κρατουμένων. Ήταν αυτή που πρωτοστάτησε στην άσκηση πειθαρχικών διώξεων, καθ υπόδειξη γνωστών ντόπιων και διεθνών κέντρων εξουσίας, στους εισαγγελείς των φυλακών Κορυδαλλού που με εφτά χρόνια καθυστέρηση τήρησαν τον δικό τους νόμο χορηγώντας στον Δημήτρη Κουφοντίνα την άδεια που δικαιούταν.

Η συγκεκριμένη λοιπόν απέστειλε μια σειρά δημοσιευμάτων από τον καθεστωτικό τύπο καθώς και άρθρα αντιπληροφόρησης από το indymedia στην εισαγγελία Πειραιά ζητώντας «την διενέργεια ποινικής προκαταρκτικής εξέτασης για την διακρίβωση τέλεσης ή μη αυτεπαγγέλτως διωκόμενων πράξεων εντός του Καταστήματος Κράτησης Κορυδαλλού κατά τις επίμαχες ημερομηνίες που αναφέρονται στα παραπάνω δημοσιεύματα.»

Τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα αφορούν τις γνωστές δημοσιογραφικές αναφορές σχετικά με την μαζική διαμαρτυρία στις φυλακές Κορυδαλλού ενώ το πιο εξωφρενικό της υπόθεσης είναι η απόπειρα ποινικοποίησης ακόμα και της γραπτής έκφρασης αλληλεγγύης καθώς ένα κείμενο αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Ντίνο Γιατζόγλου από πολιτικούς κρατούμενους γίνεται αφορμή για την απόπειρα να διωχθούν ως «συμμετέχοντες και υποκινητές της εξέγερσης».

Λίγες μέρες πριν η εισαγγελία Πειραιά απέστειλε κλήσεις για ανωμοτί κατάθεση στους πολιτικούς κρατούμενους Κώστα Γουρνά, Δημήτρη Κουφοντίνα, Δαμιανό Μπολάνο, Γιώργο Νικολόπουλο, Μιχάλη Νικολόπουλο, Παναγιώτη Αργυρού, Χρήστο Τσάκαλο, Γεράσιμο Τσάκαλο ως ύποπτοι για «συμμετοχή και υποκίνηση σε εξέγερση». Σε περίπτωση που επικυρωθούν οι συγκεκριμένες διώξεις και σχηματιστεί δικογραφία αυτό σημαίνει το κόψιμο των αδειών σε όσους πολιτικούς κρατούμενους τους δίνονται και το μπλοκάρισμα τους σε όσους τις δικαιούνται.

Ταυτόχρονα μέσα από τα στοιχεία της κατασταλτικής μεθόδευσης γίνεται σαφές η απόπειρα διεύρυνσης των συγκεκριμένων διώξεων και σε άλλους πολιτικούς κρατούμενους με βάση ένα πολιτικό κείμενο αλληλεγγύης που είχαν δημοσιεύσει σε αλληλεγγύη στον απεργό πείνας.

Οι συγκεκριμένες πολιτικές διώξεις που επιχειρούνται αφορούν το σύνολο του ανατρεπτικού κινήματος, η ποινικοποίηση των κοινωνικών αντιστάσεων στις αστυνομικές εισβολές και την βία μέσα στις φυλακές, η φασισμός της ποινικοποίησης ακόμα και του γραπτού πολιτικού λόγου από πλευράς των αναρχικών κρατουμένων, η αυξανόμενη ένταση της ποινικής καταστολής σε βάρος των πολιτικών κρατουμένων, η απόπειρα περιστολής και κατάργησης των κατακτημένων με αγώνες δικαιωμάτων τους (τακτικές και εκπαιδευτικές άδειες) με όχημα στημένες δικογραφίες από την δικαστική μαφία, δεν μπορούν και δεν πρέπει να περάσουν αναπάντητα.

Το κίνημα αλληλεγγύης μαζί με τους πολιτικούς κρατούμενους θα δώσουν για μια ακόμα φορά την μάχη για να τσακίσουν στην πράξη το ειδικό καθεστώς εξαίρεσης, τους πολιτικούς εμπνευστές του και τα πιστά τους μαντρόσκυλα. Οι σχεδιασμοί σε βάρος των πολιτικών κρατουμένων θα πέσουν στο κενό.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ

Υ.Γ Θα ακολουθήσει αναλυτικότερη ενημέρωση μόλις λάβουμε ακριβή γνώση του περιεχόμενου της δικογραφίας

Αλληλέγγυοι / Αλληλέγγυες

https://apatris.info/antitromokratiki-nomothesia-ke-prosfati-katadikastiki-apofasi-peri-atomikis-tromokratias/

Ποια είναι η σημασία της συγκεκριμένης καταδικαστικής απόφασης πάνω σε εσάς, όσον αφορά τα χρόνια κάθειρξης; Πως αξιολογείται αυτή η κίνηση του καθεστώτος εναντίον σας;

Η συγκεκριμένη καταδικαστική απόφαση έχει καθοριστική επιρροή πάνω μας, καθώς σημαίνει την παράταση της αιχμαλωσίας μας από δύο έως και τρία χρόνια για κάποιους από εμάς. Δεδομένου του γεγονότος ότι βρισκόμαστε ήδη περισσότερα από πέντε χρόνια στη φυλακή μεταφράζεται σε ένα διαρκές καθεστώς αιχμαλωσίας που βασίζεται στον αντιτρομοκρατικό νόμο (187Α) και την εφαρμογή που αυτός έχει πάνω στον «εσωτερικό εχθρό».

Εξοντωτικές ποινές, καινούριες κατασταλτικές ερμηνείες του 187Α, νομικές ακροβασίες, ποινικοποίηση της αναρχικής πολιτικής ταυτότητας, συνθέτουν ένα πλέγμα ποινικής καταστολής που τυλίγεται μεθοδικά και με σχέδιο γύρω από το αναρχικό κίνημα και τους φυλακισμένους αγωνιστές του. Η συγκεκριμένη καταδικαστική απόφαση λοιπόν, δεν πρέπει να αναλυθεί μέσα από ένα προσωποκεντρικό πρίσμα, αλλά να ερμηνευτεί και να αξιολογηθεί ως συνέχεια της ντόπιας έκφρασης της αντιτρομοκρατικής πολιτικής, που επιδιώκει να σφίξει τη θηλιά γύρω από τον λαιμό του αναρχικού κινήματος. Εκμεταλλευόμενοι τον κατακερματισμό, την πολυδιάσπαση και την απουσία ριζοσπαστικοποίησης τόσο στο κινηματικό, όσο και στα ευρύτερα πεδία του κοινωνικού πολέμου, το κράτος και οι μηχανισμοί του οξύνουν την κατασταλτική επίθεση με αιχμή του δόρατος τη δικαστική εξουσία και τη διαρκώς αυξανόμενη ένταση της ποινικής καταστολής εναντίον των αναρχικών με εργαλείο τον 187Α.
Είναι μια απόφαση πρωτόγνωρη. Ο χώρος που εντέχνως αφήνει ο τρομονόμος (187Α) για διάφορες αναγνώσεις από τον κάθε δικαστικό, δημιουργεί ακριβώς αυτή τη συνθήκη η οποία φέρνει νέες προσθήκες στη φαρέτρα της καταστολής. Ποιες θα πρέπει να είναι οι απαντήσεις μας πάνω σε αυτό, αλλά και σε άλλα παρόμοια καινούρια δικαστικά δεδικασμένα;

Εγώ θα ήθελα να προσθέσω πάνω σε αυτό που λέτε ότι είναι η ίδια η πολιτική φύση του 187Α τέτοια, που οποιαδήποτε ερμηνεία γίνει από τη σκοπιά της θωράκισης και της υπεράσπισης του καθεστώτος είναι νομιμοποιημένη και θεμιτή. Στην ουσία του, μιλάμε για έναν νόμο που αποτελεί την πρακτική εφαρμογή του αμερικανικού δόγματος για τον «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία». Έναν νόμο, που η ύπαρξή του βρίσκει νόημα στο ανελέητο κυνήγι εναντίον του εσωτερικού εχθρού και εναντίον όσων απειλούν τα κρατικά και καπιταλιστικά συμφέροντα.

Όσον αφορά τις απαντήσεις μας πάνω σε αυτή τη συνθήκη για μένα ξεκινάνε από την γενική αποδοχή ότι απαιτείται η οργάνωση ενός ανατρεπτικού κινήματος που θα λειτουργεί αποσταθεροποιητικά και υπονομευτικά απέναντι στους κρατικούς και καπιταλιστικούς σχεδιασμούς των αφεντικών και του πολιτικού τους προσωπικού, στη δική μας επικράτεια. Εξειδικεύοντας τον παραπάνω συλλογισμό, πρέπει να μπούμε σε μια διαδικασία αυτοκριτικής για τα λάθη, τις ελλείψεις μας, τις οργανωτικές μας αδυναμίες, μια αυτοκριτική που δεν πρέπει να χαϊδέψει αυτιά, αλλά ούτε και να είναι ισοπεδωτική. Απεναντίας, πρέπει να έχει ως κεντρικό στόχο την όξυνση του ανατρεπτικού αγώνα σε όλες του τις μορφές, τη μετατροπή του σε έναν υπαρκτό κίνδυνο για τους σχεδιασμούς των κυρίαρχων. Κομμάτι αυτής της διαδικασίας λοιπόν δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την ανασυγκρότηση της ιστορικής μνήμης η οποία θα αποτελέσει την πυξίδα για τις στρατηγικές αγώνα που θα ακολουθήσουμε. Θα πρέπει λοιπόν, να μιλήσουμε ξανά για την οργάνωση της επαναστατικής βίας σε όλες τις μορφές της, για τις πρακτικές του επαναστατικού ιλλεγκαλισμού και την ανάγκη διάχυσής τους μέσα στο κίνημα, για την αποβολή της «πολιτικής» με τη βρώμικη και αστική έννοια που έχει μολύνει τους κύκλους μας. Μια συζήτηση που θα ήταν κενή και άνευ περιεχομένου αν δεν συνοδευόταν από πολιτικές πρωτοβουλίες συντρόφων να καλύψουν τα πολιτικά κενά καθώς και να ενισχύσουν τις προοπτικές που σχηματίζονται μέσα από τα εξαγόμενα συμπεράσματα. Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι η καλύτερη απάντηση στα δικαστικά πραξικοπήματα δεν είναι άλλη από τη δημιουργία ενός ισχυρού πολιτικού κόστους που μετατοπίζεται σε όλη την εξουσιαστική πυραμίδα καταμερίζοντας ευθύνες από τους πολιτικούς εμπνευστές των δικαστικών πραξικοπημάτων μέχρι των αχυράνθρωπων που τα υλοποιούν. Μια απάντηση που εντάσσεται στο ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο της εποχής και την πολιτική μας πρόταση που δεν είναι άλλη από τον απελευθερωτικό πόλεμο στις καπιταλιστικές μητροπόλεις ως απάντηση στους διακρατικούς πολέμους και τον πόλεμο όλων εναντίον όλων που προωθεί ο καπιταλισμός.

Κατά πόσο αυτή η απόφαση επηρεάζει το σύνολο των αγωνιστών/στριών εκτός των τειχών οι οποίοι/ες σκέφτονται να δράσουν πάνω σε αυτή την κατεύθυνση των επιλογών του αγώνα που εκτείνονται από τους εμπρησμούς, μέχρι τις απαλλοτριώσεις τραπεζών κ.τ.λ.;

Θεωρώ ότι η συγκεκριμένη απόφαση δημιουργεί μια ιδιαίτερα αρνητική παρακαταθήκη, που θα επηρεάσει και την ποινική καταστολή εναντίον όσων αναρχικών σκεφτούν να δράσουν με παρόμοιο τρόπο και έχουν την ατυχία να συλληφθούν και να βρεθούν αιχμάλωτοι στις σωφρονιστικές αποικίες του ελληνικού κράτους. Με τη συγκεκριμένη δικαστική απόφαση, ουσιαστικά, αυτό που ποινικοποιείται δεν είναι άλλο από την αναρχική πολιτική ταυτότητα. Ή αλλιώς με τα λόγια της εισαγγελέως του εφετείου μας «τι άλλο θα μπορούσε να είναι οι συγκεκριμένες πράξεις εκτός από τρομοκρατικές αφού είναι αναρχικοί». Με την καινούρια ερμηνεία περί «ατομικής τρομοκρατίας» δεν είναι απαραίτητο οι δικαστικοί μηχανισμοί να προσπαθήσουν να συνδέσουν τον εκάστοτε κατηγορούμενο με τη δράση κάποιας επαναστατικής οργάνωσης όπως γινόταν στο παρελθόν. Αρκεί η πολιτική του ταυτότητα και η ενεργή υπεράσπιση της, μέσα στις δικαστικές αίθουσες για να καταδικαστεί ως «ατομικός τρομοκράτης» αφού όπως είπαμε και πριν όποιος ξεφεύγει από ακίνδυνες ρητορείες και επιλέξει να αγωνιστεί μέσα από τις γραμμές της αναρχίας, μπορεί να καταδικαστεί σαν τρομοκράτης όταν οι επιλογές του ξεφεύγουν από τα πλαίσια που καθορίζει η αστική νομιμότητα.

Φυσικά αυτό το γεγονός δεν πρέπει να σπείρει την ηττοπάθεια, αλλά αντίθετα να αποτελέσει μια ακόμα αφορμή να οξύνουμε τον αγώνα μας εναντίον της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Εξάλλου, όποιος οπλίζει τη συνείδηση του για να ανατρέψει τον βάρβαρο κύκλο καταπίεσης και εκμετάλλευσης, είναι δεδομένο ότι θα αντιμετωπίσει όλη την εκδικητικότητα και την αυταρχική αντιμετώπιση του καθεστώτος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα παραιτηθούμε από το να δώσουμε και μάχες επί των σημείων, όπως είναι αυτές που δίνονται μέσα σε δικαστικές αίθουσες, ούτε όμως ότι θα συνθηκολογήσουμε σε περίπτωση που βρεθούμε αντιμέτωποι με την εκδικητικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών.

Το γεγονός ότι η αναρχία ακόμα και σε περιόδους οπισθοχώρησης συγκεντρώνει όλο τον κρατικό ρεβανσισμό, αποτελεί τίτλο τιμής για το αναρχικό κίνημα και απόδειξη ότι ο αγώνας για την αναρχία και την ελευθερία είναι ο μόνος αξιοπρεπής δρόμος για να βαδίσεις ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό της εποχής μας.

Με βάση τις ευρωπαϊκές οδηγίες και το διεθνές «κυνήγι της τρομοκρατίας», ειδικά μετά την 11η Σεπτεμβρίου, οι τρομονόμοι είναι η αιχμή του δόρατος (και) για τον εσωτερικό εχθρό στο ελληνικό κράτος. Με βάση αυτό, αλλά και τις απόπειρες για διεύρυνση της εφαρμογής του νόμου και τα νέα δικαστικά δεδικασμένα που γεννιούνται, ποιες πρέπει να είναι οι κινήσεις του ανταγωνιστικού κινήματος ενάντια στον πυρήνα της καταστολής, δηλαδή τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο (187Α);

Η απάντηση αυτής της ερώτησης αποτελεί τη συνέχεια όσων λέγαμε και προηγουμένως. Για μένα, είναι επιτακτική ανάγκη να σχηματιστούν πολιτικές πρωτοβουλίες ενάντια στον αντιτρομοκρατικό νόμο που αποτελεί την αιχμή της ποινικής καταστολής εναντίον μας. Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές προς όλες τις κατευθύνσεις, είναι πως οποιοσδήποτε με τη δράση του, σταθεί εμπόδιο στα καπιταλιστικά συμφέροντα θα καταλήξει να διωχθεί με τον αντιτρομοκρατικό νόμο, βλέπε το παράδειγμα των κατοίκων των Σκουριών, που η εναντίωση τους στα σχέδια της καπιταλιστικής ανάπτυξης και τη λεηλασία της φύσης, τους έφερε αντιμέτωπους με τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Το συγκεκριμένο πολιτικό συμπέρασμα, φυσικά, χρειάζεται προσεκτική πολιτική ανάλυση, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να σχηματιστούν κατηγορίες δύο ταχυτήτων όσων διώκονται με τον 187Α που από τη μια οι διωκόμενοι για ενέργειες αντάρτικου πόλης θα αποτελούν νομιμοποιημένες περιπτώσεις εφαρμογής του 187Α, ενώ η διαμαρτυρία μας θα περιορίζεται όταν αυτός διευρύνεται και σε άλλα κοινωνικά κομμάτια.

Για μένα το ζήτημα του 187Α πρέπει να τεθεί συνολικά, ως ένας νόμος που αποτελεί την αιχμή της αντιτρομοκρατικής πολιτικής και κατ’ επέκταση το βασικό εργαλείο ποινικής καταστολής στα χέρια του κράτους και του κεφαλαίου.

Η δημιουργία ενός μετώπου αγώνα ενάντια στον 187Α δεν σημαίνει ότι τρέφουμε αυταπάτες γύρω από την κατάργηση του. Η Ελλάδα ως ένα κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με συγκεκριμένο ρόλο μέσα στην καπιταλιστική περιφέρεια, με την απαρέγκλιτη εφαρμογή όλων των ευρωπαϊκών κοινοτικών οδηγιών σε ζητήματα ασφάλειας, μετανάστευσης κ.λπ., δεν θα μπορούσε ποτέ να καταργήσει τον αντιτρομοκρατικό της νόμο, όποιος και αν βρισκόταν στην χάραξη της κυβερνητικής πολιτικής. Η ύπαρξη του αντιτρομοκρατικού νόμου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ελληνικού κράτους. Αυτήν ακριβώς τη σύνδεση είναι απαραίτητο να αναδείξει ένα μέτωπο αγώνα που θα στρέφεται ενάντια στον 187Α. Χτυπώντας τόσο τη ντόπια συνέχιση του αμερικανικού δόγματος του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία όσο και τα ψεύτικα αφηγήματα της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ με την υποκριτική υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς είναι σαφές ότι τα δικαιώματα μέσα στα πλαίσια του αντιτρομοκρατικού νόμου εξαφανίζονται ως διά μαγείας μπροστά στα θιγμένα συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου.

Ένα μέτωπο αγώνα ενάντια στον 187Α λοιπόν θα όξυνε τις ενδοσυστημικές αντιθέσεις, θα έκανε ευρέως γνωστό τον κομβικό ρόλο των αντιτρομοκρατικών νόμων στην λειτουργία των ευρωπαϊκών κρατών, θα έστελνε ισχυρά μηνύματα αλληλεγγύης σε όσους βρίσκονται στην ουσία αιχμάλωτοι του συγκεκριμένου νόμου, θα έβαζε αναχώματα στην ασυδοσία ως προς την εφαρμογή του, θα δημιουργούσε πολιτικά ζητήματα γύρω από την επέλαση της αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας των ημερών μας. Θα προσπαθούσε εν τέλει να δημιουργήσει ένα διαρκές πολιτικό κόστος σε κράτος και κεφάλαιο για την εγκληματική ύπαρξη του 187Α. Για την εγκληματική ύπαρξη του ίδιου του κράτους και του κεφαλαίου που μολύνουν και καταστρέφουν τις μοναδικές ζωές μας.

Η προσπάθεια για την δημιουργία ενός τέτοιου μετώπου μπορεί να αποτελέσει πεδίο ζύμωσης μεταξύ συντρόφων και αφετηρία της γενικευμένης αντεπίθεσης μας ενάντια στο καπιταλιστικό σύμπλεγμα και τα δολοφονικά του πλοκάμια. Για αυτό και θεωρώ μια τέτοια πρωτοβουλία, προωθητική για την εξέλιξη του ίδιου του ανατρεπτικού αγώνα στην εποχή μας.

* Λίγες πληροφορίες για τη συγκεκριμένη υπόθεση:

«Στις 26 Μαρτίου ολοκληρώθηκε, στη δικαστική αίθουσα Κορυδαλλού, η εκδίκαση του εφετείου για την υπόθεση εμπρησμών και ληστειών στο οποίο κατηγορούμενοι βρίσκονταν οι σύντροφοι Α. Ντάλιος, Ν. Ρωμανός, Γ. Μιχαηλίδης, Δ. Πολίτης και το μέλος της ΣΠΦ Γ. Τσάκαλος.

Η έδρα του εν λόγω δικαστηρίου, υιοθετώντας επί της ουσίας την πρόταση της εισαγγελέως Σοφίας Αποστολάκη, επέλεξε να διατηρήσει, με ελάχιστες αποκλίσεις, τις εξοντωτικές ποινές του πρωτόδικου δικαστηρίου. Πιο συγκεκριμένα, ο Α. Ντάλιος καταδικάστηκε σε 27 χρόνια (από τα 29 του πρωτόδικου), ο Ν. Ρωμανός σε 18 χρόνια (από τα 20 του πρωτόδικου), ο Δ. Πολίτης σε 12 χρόνια και 2 μήνες (από τα 12 και 10 μήνες του πρωτόδικου), ο Γ. Μιχαηλίδης σε 11 χρόνια όπως και στο πρωτόδικο και ο Γ. Τσάκαλος σε 5 χρόνια.»

Συνέλευση αλληλεγγύης στους αναρχικούς συντρόφους που καταδικάστηκαν ως «ατομικοί τρομοκράτες»

Οτιδήποτε λέγεται και ειπώνεται στο δημόσιο διάλογο έχει κάποια επίδραση που αποτυπώνεται στην φαινομενική επικράτηση και το μονοπώλιο κάποιων απόψεων. Για αυτό και η τεχνική μονόπωλησης της δημόσιας εκφοράς λόγου πάνω σε ένα θέμα ( ή και περισσότερα) ήταν ανέκαθεν μια τεχνική προπαγάνδας που έγινε ολόκληρη μορφή τέχνης. Η εξαφάνιση του αντιπάλου μέσω της εξαφάνισης των θέσεων του ή της υπερπροβολής των δικών σου είναι το δίδιμο αδερφάκι της τέχνης της υποτίμησης, της διακριτικής και κομψής συκοφάντησης αλλά και της χονδροειδεστατης συκοφαντίας και λάσπης . Όλες τους τεχνικές καταπολέμησης του άλλου όχι σε μια αναμέτρηση αρχών και θέσεων αλλά σε απόπειρα δολοφονία προσωπικότητας ή κύρους γενικά (αν μιλάμε για ομαδώσεις ή πολιτικές τάσεις).

Τον τελευταίο καιρό είμαστε μάρτυρες μιας μανιώδους προσπάθειας πολιτισμικού αναθεωρητισμού που εκτείνεται σχεδόν σε όλο το φάσμα και εύρος του αναρχικού αγώνα. Αυτός ο πολιτισμικός αναθεωρητισμός δε θα μπορούσε παρά να εκτείνεται και στο πεδίο των φοιτητικών εκλογών με ένα τρόπο που προσπαθεί να επιβάλει την άποψη ότι κάθε απόπειρα σαμποτάζ των εκλογικών διαδικασιών στις σχολές ισοδυναμεί με καγκουριά, φασιστικές και συμμορίτικες πρακτικές, αντικοινωνικές συμπεριφορές κοινωνικού κανιβαλισμού ( με όλη την επιτηδευμένα αφελή αφαίρεση που έχει αυτή η φράση). Η όλη αυτή προπαγανδιστική σταυροφορία επιχειρεί όχι μόνο να απονομιμοποιήσει ηθικά και πολιτικά μια πρακτική που αποτελεί χρόνια παρακαταθήκη του αναρχικού αγώνα αλλά και να ξεπλύνει τις περιφρουρήσεις των φοιτητικών παρατάξεων που προστατεύουν τις κάλπες , φτάνοντας στο σημείο να ξεπλένει ακόμα και το όποιο επίπεδο βίας μπορεί να ασκήσουν.

Σε αυτό το χώρο δε γεννηθήκαμε όλοι χτες και ούτε είμαστε όλοι κομήτες και ασφαλώς και δεν έχουμε όλοι κοντή μνήμη. Οι αντι-εκλογικές παρεμβάσεις αναρχικών/αντιεξουσιαστικών ομάδων στις σχολές , ακριβώς με το χαρακτήρα της αρπαγής της κάλπης και του εμπρησμού αυτής είναι μια κατοχυρομένη ηθικά και πολιτικά πρακτική του αναρχικού αγώνα για χρόνια ολόκληρα (δεκαετίες βασικά) και ΤΙΠΟΤΑ και ΚΑΝΕΝΑΣ δε θα το αλλάξει αυτό και ούτε μπορεί να το αλλάξει.
Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που στο παρελθόν είχαν προσπαθήσει με πραγματικό κόπο και δουλειά μυρμηγκιού να γειώσουν το ζήτημα του αυτοοργανωμένου συνδικαλισμού και των οριζόντιων αγώνων στις σχολές ξερουν και θυμούνται πολύ καλά τι εστί η σκατίλα των φοιτητικών παρατάξεων κάθε απόχρωσης που προσπαθούσαν πότε να σαμποτάρουν, πότε να καπελώσουν, πότε να συκοφαντήσουν και πότε ακόμα και να καταστείλουν όταν νόμιζαν ότι οι συσχετισμοί το ευνοούν. Τίποτα από αυτά δεν είναι δυνατόν να ξεχαστεί και ούτε θα ξεχαστεί ποτέ. Όπως δε θα ξεχαστεί οτι το παραταξιακό σύμπαν στις σχολές δεν είναι παρά ένας καθρέπτης του μεγαλύτερου κομματικού σύμπαντος της πραγματικής κεντρικής πολιτικής σκήνης. Ακριβώς όπως λειτουργούν τα μητρικά κόμματα στο γενικότερο κοινωνικό πεδίο , οι φοιτητικές παρατάξεις επενδύουν στη δημιουργία ενός άκρως τοξικού πελατειακού συστήματος μέσα στις σχολές το οποίο μόνο σιχαμάρα και αηδία μπορεί να προκαλεί σε κάθε υγειές πολιτικό υποκείμενο αλλά και σε κάθε κριτικά σκεπτόμενο άτομο. Και μόνο το θέαμα των κομματόσκυλων των φοιτητικών παρατάξεων που τη μέρα των εγγραφών στις σχολές κάθε αρχή της σεζόν χυμούν κανονικά πάνω στους/στις πρωτοετείς σε ένα διαγωνισμό ποιος θα τους πρωτοτραβήξει στα τραπεζάκια να τους πιπιλήσει το μυαλό , να τους δώσει σημειώσεις , κομματικά κουπόνια, υποσχέσεις για μεσολαβήσεις για καλύτερη εξυπηρέτηση στη γραμματεία και καλύτερα κονέ με καθηγητές , είναι από μόνο του αποκρουστικό και προκαλεί αναγούλα.

Η όλη πελατειακή λογική φυσικα δεν εξαντλειται απλα σε ένα σόου τη μέρα των εγγραφών. Είναι η καθημερινή πρακτική και τρόπος λειτουργίας ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως των παράταξεων . Όπως ακριβώς οι μεγαλύτερες φοιτητικές παρατάξεις και θυγατρικες του παραδοσιακού δικομματισμού της κεντρικής πολιτικής σκηνής επενδύουν κυρίως στις υποσχέσεις για ένταξη σε κλίκες που εξασφαλίζουν καλύτερη ανέλιξη στις σχολές ( βαθμούς, πτυχία, μεταπτυχιακά κτλ) και φυσικά μελλοντική καριέρα και εξασφάλιση και πουλάνε άπειρους τόνους μαζικής κουλτούρας ,mainstream διασκεδασης και εκδρομές για αχαλίνωτο clubbing στους πιο hot προορισμούς, άλλο τόσο οι αριστερές και αριστερίστικες παρατάξεις πουλάνε φτηνό επαναστατηλίκι, λαϊκο-έντεχνη διασκεδαση, κομματικά φεστιβαλ και μια δήθεν αγωνιστικότητα που ομως είναι πάντα καναλιζαρισμένη, πάντα καπελωμένη, πάντα χειραγωγούμενη και πάντα ελεγχόμενη από τις εκάστοτε κομματικές πρωτοπορείες. Για να μη μιλήσουμε για τον κανιβαλικό ανταγωνισμό μεταξύ αυτών των ίδιων των αριστερών παρατάξεων που μετρούν άπειρα σκηνικά με πεσίματα, ντου, ενέδρες, ανελέητους ξυλοδαρμούς άοπλων αντιπάλων και που πολλές φορές αρκετά άτομα έχουν καταλήξει με κρανιοεγκεφαλικές ή διάφορα σπασμένα μέλη στα νοσοκομεία για να ακολουθήσει μπαραζ καταδικαστικών κειμένων που μιλάνε για πρακτικές άλλων χώρων που θυμίζουν άλλες εποχές και ύστερα άλλων κειμένων που διαψεύουν τα καταδικαστικά κείμενα μιλώντας για συκοφάντες που θα ζήλευαν και οι αστοι αντικομμουνιστές. Και όλα αυτά σε μια τέτοια επαναλαμβανόμενη σειρα διαδοχής γεγονότων που θυμίζουν τη μέρα της μαρμότας με σημείο ορόσημο φυσικά κάθε εορτασμό της 17 Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο όπου όλα αυτά τα παραπάνω ΑΙΣΧΗ μπορεί να συμβούν για τη διεκδίκηση λίγου παραπανω χώρου για τραπεζάκια και αφίσες αλλά αρκει που είναι ανοικτός ο χώρος να παρακολουθεί ο λαουτζίκος τα αλληλολιντζαρίσματα των αριστερών κομματόσκυλων . Και φυσικά κάποια στιγμή θα φτάσει και η ώρα που όλες οι παρατάξεις , δεξιές και αριστερές , θα αναμετρηθούν στις κάλπες των φοιτητικών εκλογών για να χωρίσουν τα κομμματικά μαντριά τους και τις ζώνες επιρροής τους ενώ τα διάφορα αρχηγικά κομματόσκυλα θα χτίζουν βήμα βήμα το μελλον για μια κομματική ανέλιξη στα μητρικά κόμματα.

Όλη αυτήν την κουλτούρα την είχε απορίψει εδώ και δεκαετίες και τη θεωρούσε εχθρική όχι κάποια σκοτεινή, αντικοινωνική, νέα ή μαύρη αναρχία αλλα η παλιά καλή ορθόδοξη και κλασσική κοινωνική αναρχία που κάποτε είχε ξεκάθαρες θέσεις απέναντι στον καρκίνο του παραταξιακού κόσμου στα πανεπιστήμια. Επομένως αυτός ο πολιτισμικός αναθεωρητισμός που παρατηρείται εσχάτως και στο συγκεκριμένο ζήτημα (ακόμα και με τη μορφή του βουητού στα πηγαδάκια η στα διαδικτυακά καφενεία ) και που επιχειρεί να παρουσιάσει τις αντι-εκλογικές δράσεις στις σχολές και τις καταστροφές καλπών ως συμμορίτικες πρακτικές , πρέπει να ξεσκεπαστεί ως αυτό ακριβώς που ειναι: μια νέα λογική συνεργασίας και μετώπων με κόσμο και παρατάξεις που ακριβώς είναι αναπόσπαστο κομμάτι όλης της προαναφερόμενης σαπίλας. Οι κολεγιές με αυτά τα αριστέριστικα γκρουπούσκουλα και τα πολιτικά μασαζ ( που στις πιο ακραίες τους μορφές αγγίζουν το πολιτικό κατάντημα του σπασίματος της κατάληψης του πολυτεχνείου στη προηγούμενη επέτειο της 17 Νοέμβρη) κινούνται όλα στην ίδια κατεύθυνση που είναι η σταδιακή de facto αποδοχή αυτού του συγκεκριμένου κομματιού της αριστεράς ως κομμάτι του ίδιου του αναρχικού χώρου , κάτι εντελώς αδιανόητο στο παρελθόν.

Γίνεται πλέον επιτακτικό ο κόσμος της αναρχίας να αντισταθεί στην επέλαση αυτού του σαρωτικού πολιτισμικού αναθεωρητισμού που εκτείνεται και σε πάρα πολλά άλλα επίπεδα , αλλά εν προκειμένω στην απαξίωση μιας ιστορικά κατοχυρωμένης αναρχικής πρακτικής , απόλυτα νομιμοποιημένης ηθικά και πολιτικά, όπως οι αντι-εκλογικές δράσεις στις σχολές και το σαμποταζ των κάλπεων. Είναι επιτακτικό επίσης τα κάθε λογής κομματόσκυλα που προστατεύουν κάλπες εκλογών ακόμα και με τη βια να αντιμετωπίζονται όπως ακριβώς και οι μπράβοι και οι παρακρατικοί που σε άλλες εποχές προστάτευαν τις κάλπες στις πρυτανικές εκλογές με πτυσόμενα και μαχαίρια. Ανελέητα. Το χέρι που για να υπερασπιστεί εκλογικές διαδικασίες σηκώνεται ενάντια σε σύντροφο θα πρέπει να κόβεται σύριζα.

Είναι καιρός να διεκδικηθούν πίσω οι ρίζες μας και να υπερασπιστούν οι βασικότερες θέσεις της αναρχιας , αυτά που αποτελούσαν και που αποτελούν την πολιτική μας αλφαβήτα , αυτή που μάθαμε στα πρώτα μας πολιτικά μπουσουλήματα στην αναρχία . Κανένα κομματόσκυλο δεν είναι φίλος μας . Κανένας φοιτητοπατέρας δεν είναι σύμμαχος. Η υπεράσπιση της αντι-ιεραρχίας, της οριζοντιότητας αλλά πάνω από όλα η υπεράσπιση της λογικής ότι κόμματα ,εκλογές και αναρχία δεν πάνε μαζί ούτε στις σχολές ούτε έξω από αυτές, δεν είναι καγκουριά, δεν είναι συμμοριτισμός, είναι πολύ απλά το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. Το οποίο κινδυνεύει δυστυχώς να χαθεί. Χρόνια και χρόνια παρακαταθήκης αντι-εκλογικών δράσεων δε μπορούν να ακυρωθούν από κάποιες πολύ μεμονομένες και αμελητέες παρεκτροπές και ουτε θα ακυρωθούν. Και είναι αμετροεπής υποκρισία οι μεμονομένες και αμελητέες αυτές παρεκτροπές να γινονται δήθεν άλλοθι για να υπερασπίζονται κάποιοι την εκλογική διαδικασία εν συνόλω και το δικαίωμα των κομματόσκυλων να προστατεύουν σαν μπράβοι και παρακρατικοί τις κάλπες καταλήγοντας να ξεπλένουν αυτές τις κομματικές παρεκτροπές αλλά πάνω από όλα να ξεπλένουν τη συνολικότερη κουλτούρα του παραταξιακού καρκινώματος στα πανεπιστήμια.
Αυτή η λογική δε θα περάσει. Τα αυτονόητα θα ξαναβγουν στην επιφάνεια. Με αποφασιστικότητα , πολιτική δουλειά και κριτική προσέγγιση τα αναρχικα προτάγματα θα ξαναβρούν τη θέση τους. Γιατί δεν ήρθε ακόμα το Τέλος της αναρχίας.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μετά, επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον, οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και συγκεκριμένα η CIA βάζει σε πιλοτική εφαρμογή ένα πρόγραμμα μυστικών κρατήσεων, ανακρισεων και βασανιστηρίων (“extraordinary rendition”) υπόπτων τρομοκρατίας σε μυστικές τοποθεσίες άλλων χωρών γνωστές ως black sites. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου και την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους το πρόγραμμα περιλαμβάνει ολοένα και περισσότερες χώρες στις μυστικές εγκαταστάσεις των οποίων κρατούνται, ανακρίνονται και βασανίζονται ύποπτοι για τρομοκρατία.
Απο το 2001 ως τώρα έχουν γίνει γνωστές τουλάχιστον 136 περιπτώσεις “υπόπτων” που υπέστησαν αυτή τη διαδικασία στα πλαίσια αυτού του προγραμματος το οποίο συμμετείχαν περισσότερες από 54 χώρες ανάμεσα τους η Λιθουανία, η Ρουμανία, η Ταϋλάνδη, η Αίγυπτος, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Ιορδανία και η ΣΥΡΙΑ του καθεστώτος Άσαντ.
https://www.vox.com/2014/12/9/7361291/map-cia
Ο βαθμός συμμετοχής των ξένων κυβερνήσεων δεν ήταν ίδιος. Σε κάποιες περίπτωσεις οι ξένες κυβερνήσεις συνέβαλαν στον εντοπισμό και τη σύλληψη υπόπτων από κοινού με τη CIA, σε κάποιες άλλες αναλάμβαναν μόνες τους τον εντοπισμό και τη σύληψη και παρέδιδαν τους υπόπτους στη CIA, σε κάποιες άλλες παραχωρούσαν εγκαταστάσεις στη CIA για να κάνει τις ανακρίσεις και τα βασανιστήρια ενώ σε κάποιες άλλες το έργο των ανακρίσεων και των βασανιστηριων το αναλάμβαναν οι ίδιες οι ξένες κυβερνησεις για λογαριασμό της CIA. Όπως παραδέχθηκε και ο πρώην πράκτορας της CIA Robert Baer: “αν θέλετε μια σοβαρή ανάκριση, στέλνετε τον αιχμάλωτο στην Ιορδανία, αν θέλετε να βασανιστεί, να τον στέλνετε στη ΣΥΡΙΑ, και αν θέλετε κάποιον να εξαφανιστεί, τον στέλνετε στην Αίγυπτο”.
https://www.aclu.org/other/fact-sheet-extraordinary-rendition

Η C.I.A. και η Επιτροπή Πληροφοριών της Γερουσίας αποφεύγουν τον όρο “βασανιστήρια”, προτιμώντας όρους όπως “ενισχυμένες τεχνικές ανάκρισης” ή “πρόγραμμα παράδοσης, κράτησης και ανάκρισης”. Πολλές από τις σχετικές τεχνικές που χρησιμοποίησε η C.I.A. μετά τη σύλληψη σημαντικών υπόπτων και κατηγορουμένων έχουν τεκμηριωθεί στα υπομνήματα της, τα οποία κυκλοφόρησαν από την Κυβέρνηση Obama, αλλά και από πολυάριθμες διαρροές, όπως η έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού (Δ.Ε.Ε.Σ.). Μερικές τεχνικές που υποστηρίζεται ότι έχουν χρησιμοποιηθεί είναι: η πρωκτική σίτιση και ενυδάτωση, η κράτηση σε χώρο μεγέθους κουτιού, η χρήση κρύου νερού -ορισμένοι από τους συνεντευξιαζόμενους από τη Δ.Ε.Ε.Σ. δήλωσαν ότι συχνά υποβάλλονταν σε λουτρό κρύου νερού κατά τη διάρκεια της ανάκρισης-, η χρήση υδατοπινάκων -η διαδικασία ασφυξίας από το νερό περιλαμβάνει το τράβηγμα του ατόμου σε μια κεκλιμένη σανίδα, με τα πόδια πάνω από το κεφάλι, τοποθετώντας ένα πανί πάνω από το πρόσωπό του ώστε να καλύπτει τη μύτη και το στόμα, ενώ το νερό χύνεται συνεχώς πάνω στο ύφασμα για να μειωθεί η αναπνοή, να προσομοιωθεί ο πνιγμός, και να προκληθεί πανικός-, χτυπήματα και απειλές -ξυλοδαρμοί συνέβαιναν συχνά πολλές φορές την ημέρα, ενώ οι απειλές αφορούσαν και τις οικογένειες των κρατουμένων-, θέσεις άγχους -συμπεριλαμβανόταν η συρρίκνωση στο πάτωμα με τα χέρια δεμένα πάνω από το κεφάλι, ή το κρέμασμα από το ταβάνι με αλυσίδες για περισσότερες από τρεις ημέρες-, η στέρηση ύπνου -τακτική που χρησιμοποιήθηκε συστηματικά, και θεωρήθηκε ως βασικό εργαλείο στις ενισχυμένες ερωτήσεις-, η αναγκαστική γυμνότητα και περιορισμένη διατροφή.
Συγκεκριμένα στη ΣΥΡΙΑ μία εκ των εγκαταστάσεων όπου κρατούνταν, ανακρίνονταν και βασανίζονταν ύποπτοι είχε συγκεκριμένο σχεδιασμό ατομικών κελιών σε σχήμα φέρετρου ενώ έχουν αναφερθεί πρακτικές βασανιστηρίων με τη μέθοδο της “Γερμανικής καρέκλας” (German chair).
https://www.opensocietyfoundations.org/voices/20-extraordinary-facts-about-cia-extraordinary-rendition-and-secret-detention

Μία από τις γνωστές περιπτώσεις ανθρώπων που απήχθησαν από τη CIA και παραδώθηκαν στις αρχές άλλης χώρας ώστε να υποβληθούν σε ανακρίσεις και βασανιστήρια είναι η περίπτωση του Maher Arar ενός Καναδού μηχανικού με καταγωγή από τη ΣΥΡΙΑ ο οποίος μάλιστα έχει μυνήσει τις ΗΠΑ καταγγέλοντας την απανθρωπη μεταχείρηση του. Η ιστορία έχει ως εξής: κατά τη διάρκεια οικογενειακών διακοπών στην Τυνησία ο Maher Arar απαγάγεται από τη CIA στο αεροδρόμιο John f. Kennenty , κρατείται και ανακρίνεται σε αμερικανικό έδαφος για 13 μέρες και κατόπιν μεταφέρεται αεροπορικώς μετά από διαφορες στάσεις σε Ιταλία και Ιορδανία, στη ΣΥΡΙΑ όπου και παραδίδεται στις συριακές αρχές για να κρατηθεί, να ανακριθεί και να βασανιστεί. Ένα χρόνο μετά, τον Οκτώβριο του 2003, και αφου μεσολαβησει η Καναδική κυβέρνηση, θα αφεθεί ελεύθερος .
Ο ΣΥΡΟΣ πρέσβης στην Ουάσινγκτον Imad Moustapha θα ανακοινώσει επισημα πως δεν προέκυψαν στοιχεία που να εμπλέκουν τον Maher Arar σε υποθέσεις τρομοκρατιας.
https://www.newyorker.com/magazine/2005/02/14/outsourcing-torture